pre-pensioen

Toen in 2018 de kerstdagen naderde was ik vooral druk bezig met klussen en verhuizen. Een onverwachts aanbod voor een nieuw huis in Oktober en een opname in het ziekenhuis eind November zorgde ervoor dat mijn verhuizing zonder mij was doorgegaan, want de sleutel moest ingeleverd, maar ook dat mijn huiskamer de week voor de kerst nog vol met dozen stond. Ik was druk met het uitpakken van de dozen en met de inrichting, want met de kerstdagen wilde ik er graag zo opgeruimd mogelijk bij zitten. Door al deze drukte was ik eigenlijk vergeten dat ik begin Oktober ook nog een aanvraag voor een herkeuring bij het UWV had ingediend. Tot ik werd verrast met een onaangekondigd telefoontje.

Op dit moment was ik al ruim 3 jaar zo goed als niet meer aan het werk, en kreeg ik alweer 1,5 jaar een WIA uitkering van het UWV. Op het moment dat de ziektewet over ging in de WIA uitkering gingen we er vanuit dat ik weer aan het werk zou gaan als ik eenmaal goed hersteld zou zijn van het borstkanker traject. Hoe konden we toen weten wat er in de tijd die volgde allemaal nog meer bij zou komen aan gezondheidsproblemen. 
Ik viel letterlijk van het ene in het andere en had geen idee hoe het mijn leven zou gaan beïnvloeden. En jaar na start van de WIA uitkering zou er automatisch een herkeuring plaatsvinden. Er zou gekeken worden of ik opnieuw aan het werk zou kunnen/moeten of dat de uitkering verlengd zou worden. Die herkeuring kwam er nooit, het UWV heeft daar niet direct de prioriteit liggen zo bleek.

De eerste maanden wachtte ik af, ergens natuurlijk toch ook terughoudend voor het oordeel dat ze zouden vellen. Ondanks het duidelijk was dat ik zienderogen achteruit ging en dat werken voor mij op dat moment geen optie was, is het toch moeilijk inschatten hoe een instantie als het UWV daar tegenaan kijkt. Van lotgenoten hoorde ik vooral de verhalen die niet goed verlopen en waarbij het een heuse strijd is. Dat schrikt af en maakt dat je zelf maar geen actie onderneemt, want je bent bang dat ze je uitkering intrekken en je verplichten tot werk activiteit die niet haalbaar is. Maar angst is de meest slechte raadgever die er is dus werd ik aangespoord om toch de stap te zetten naar een herkeuring. 

Samen met p&o van het ziekenhuis waar ik nog steeds in dienst was (het zij slapend) hebben we een aanvraag ingediend voor een IVA uitkering, dit houdt in dat ik me volledig en levenslang af zou laten keuren omdat er voor de toekomst geen zicht op werkhervatting meer is. Het is best spannend om deze aanvraag op de post te doen, de angst dat ze je situatie niet zo serieus nemen speelt daarbij een grote rol. Aan de andere kant zou het me een hoop rust opleveren als de aanvraag wel wordt goedgekeurd, ik zou niet meer dagelijks in afwachting hoeven zijn van het moment dat het UWV besluit dat het tijd is voor een herkeuring. En daarbij zou het me financieel ook nog iets meer opleveren. Dus angsten aan de kant en het initiatief in eigen hand! 

Wat volgde was een hele papierwinkel. Aanvragen indienen, toesteminning tekenen zodat alle dossiers bij mijn artsen konden worden opgevraagd, invullen van een belastbaarheidsprofiel, etc. En daarna was het afwachten. Wachten tot je een oproep krijgt voor een keuringsgesprek op het kantoor bij de verzekeringsarts. 

Door de hele verhuizing en de opname in het ziekenhuis heb ik nauwelijks meer gedacht aan de ingediende aanvraag. Tot 24 December laat in de middag de telefoon ging en ik ineens een verzekeringsarts van het UWV aan de telefoon heb. Ik schrok me rot! Totaal niet voorbereid en geen idee wat het doel van dit gesprek ging zijn. Mijn hart ging als een malle te keer. Daar zit je dan, op de grond in de woonkamer tussen de verhuisdozen één van de (achteraf) belangrijkste gesprekken met het UWV te voeren.

In eerste instantie dacht ik dat deze man belde om een afspraak te maken, maar als snel kreeg ik door dat dat niet zijn doel was. We bespraken hoe het met me ging, de verhuizing op medische indicatie, het verloop van gezondheid en hoe ik mijn dagen door kwam én als laatste hoe ik beperkingen ervaar van mijn gezondheid. Het was een super ontspannen gesprek, de arts stelde me op mijn gemak dat het geen verhoor is en ik geen foute antwoorden kon geven, maar dat hij een beter beeld van mij en mijn dagelijks leven wilde krijgen. Zo voelde het ook, ik kan immers alleen vertellen hoe de laatste maanden er voor mij uit hebben gezien. De arts vertelt dat hij zich heeft ingelezen in Ehlers Danlos en dat in mijn verhaal ook herkent. Hij bestempelde het daarnaast als een kwalitatief uitermate teleurstellende aandoening met, zoals in mijn geval, best vergaande gevolgen. En dan is daar DE vraag; 'wat wil je bereiken met de aanvraag die je hebt ingediend?'. BAM! Stresslevel weer door het dak! Maar ook daarop stelt hij me gerust en vraagt hij me wat ik diep van binnen zou willen. Dat had ik helder; het liefst zou ik gezond zijn en weer aan het werk gaan (wat ik zo mis), maar dat kan niet en dan is het enige verlangen dat verlangen naar rust. Hij antwoorde dat ik me dan maar op die rust moest gaan focussen en niet meer op terug aan het werk gaan. En ik was misschien wat traag van begrip, want ik had niet helemaal door wat hij nu precies wilde zeggen. Of misschien durf ik niet te hopen dat ik het toch goed had begrepen, maar dat had ik dus wel. De arts bevestigde dat hij hiermee mijn aanvraag voor een IVA uitkering zou goedkeuren. Hij vond het een terechte aanvraag en adviseerde me in de toekomst vooral te concentreren op vrijwilligerswerk i.p.v. betaald werk, maar eerst vooral op het creëren van een stabiele situatie van  mijn gezondheid. 

En zo ontving ik op kerstavond 2018 een bijzonder cadeau. Want mijn allereerste reactie was natuurlijk opluchting en blijdschap, pas veel later kwam het besef dat het ook onwijs verdrietig is om op 32 jarige leeftijd afgekeurd te worden voor werk. 

Natuurlijk was ik ook compleet overrompeld, want er volgende geen afspraken meer en alles werd met terugwerkende kracht geregeld. Ik had dus telefonisch mijn herkeuring gehad, totaal onvoorbereid en het besef dat ik vanaf toen nooit meer verantwoording hoef af te leggen aan een verzekeringsarts. Maar de arts liet hiermee juist ook inzien dat hij de situatie goed had ingeschat. Hij vond het voor mij te veel energie kosten om naar kantoor te komen én wilde het voor de kerst duidelijk hebben voor mij. Super empathisch dus. 

Zo ging ik 24 december 2018, onverwachts, met vervroegd pensioen. 
En achteraf ben ik erg blij dat ik werd aangespoord om deze stap te zetten en met de manier hoe het traject bij het UWV is verlopen. Ik heb altijd fijne begripvolle verzekeringsartsen getroffen die zich hadden verdiept in mijn situatie en in de theorie achter mijn aandoeningen. Het is nu gek te bedenken dat deze laatste keuring totaal onverwachts kwam, maar het heeft me een hoop voorbereidende spanning bespaard. Ik kon mezelf vooraf niet druk maken of bedenken hoe ik de dingen het beste zou kunnen verwoorden. En daar ben ik blij mee, want de antwoorden die ik gaf kwamen daardoor recht uit mijn hart en vanuit mijn gevoel. Voor mij werkt dat nog altijd het beste!

Inmiddels zijn we alweer twee jaar verder. Nog steeds blijft het gek te beseffen dat ik geen betaald werk meer zal gaan doen, dat ik geen baan zal hebben. Zo totaal anders dan ik me vroeger had voorgesteld. Het verlangen blijft nog steeds een beetje aanwezig, er blijven momenten dat ik fantaseer over een werkend bestaan. Het zijn fantasieën over een normaal bestaan.