Gewoontes

Dat de mens een gewoontedier is weten we. Velen van ons hebben gewoontes, zelfs mijn kat heeft ze; in het weekend krijgt hij geen brokjes als avondeten, maar vlees. En dat weet hij, vraag me niet hoe.
Ook wij hebben stiekem behoefte aan structuur en regelmaat. Maar wat als dat wegvalt?

Afgelopen jaar hing mijn hele regelmaat en structuur af van de gewoontes van het ziekenhuis. Zelfs toen ik eindelijk thuis kwam werd ik nog steeds wakker op de tijd dat ik dat in het ziekenhuis ook werd en kon ik nooit vroeg in slaap komen, omdat ik gewend was geraakt aan het laatste controle rondje tegen middernacht.

Weg structuur. En ik had, of heb, daar last van.
Het maakt niet uit hoe laat ik op sta en hoe laat (en of) ik me aankleed, want er is toch geen echte structurele dag invulling zoals bv. (vrijwilligers)werk. De combinatie van deze twee maakte dat ik me behoorlijk doelloos begon te voelen, de fut ging eruit. Als ik geen afspraken had dan nam ik soms niet eens de moeite om mezelf aan te kleden. Er was immers toch niemand die ik onder ogen hoefde te komen.

Het gebrek aan een goede dagbesteding en een groter doel maakte dat ik meer en meer mijn ritme begon te verliezen. Het deed me alles behalve goed. Ik werd er een beetje down van, zag even het nut niet en wist niet waar ik überhaupt mijn bed voor uit zou komen. Het was een hard besef dat de enige afspraken de medische afspraken zijn en dat ook werkelijk al mijn energie daar aan op gaat. Een doel, meer dan simpelweg op de been blijven, is nog te ver weg, zinvolle dagbesteding kan ik nog wel even op mijn buik schrijven. Dit is wat het is.

Ik besprak dit met mijn maatschappelijk werkster, vroeg haar hoe ik dat futloze gevoel weer om kan draaien naar een energieker gevoel. En ze hielp me inzien dat de doelen momenteel heel klein van aard moeten zijn. Vooral haalbaar. Het is geen doel om kilometers te kunnen lopen, of om hobby’s of sporten weer terug op te pakken, nee de doelen zitten in de kleine gewoontes. 

Om de doelen overzichtelijk te houden begin ik dus klein en doel voor doel, één per week. Het overkoepelende doel blijft wel het ontwikkelen van gewoontes in mijn dagstructuur. Om daar te komen begon ik afgelopen week met het zetten van mijn wekker, 4 dagen per week (op woensdag heb ik natuurlijk nog gewoon ‘vrij’). Ik stelde mezelf als doel om de wekker om 8.00u te zetten en om 9.00u uit bed te zijn. Zo kan ik nog gewoon rustig wakker worden en mijn medicijnen in laten werken. En wonderbaarlijk genoeg is het me gelukt, elke dag was ik er op mijn gewenste tijd uit. Was het niet gelukt, dan was het ook zo. Want behalve het stellen van doelen is misschien nog wel belangrijker om niet meteen te (ver)oordelen als het mezelf niet in één keer lukt. 

Voorheen kon ik mezelf nog weleens afvragen waarom ik dat toch zou doen, want ik hoef toch nergens heen. Maar met het uitzicht dat dit geen tijdelijke maar misschien wel blijvende situatie is, wilde ik dit echt aanpakken. Als ik het niet doe is de verleiding erg groot om lekker te blijven liggen en is de dag al half voorbij als ik er uitkom. Ik heb daar achteraf toch vaak spijt van, want het is niet dat ik thuis niets te doen heb. Zo blijven klusjes en taken gewoon liggen en groeit de stapel groter en groter. En om uiteindelijk weer een beetje mee te gaan draaien in de maatschappij (ik weet het dat is wel echt het opper doel) is dit een mooie eerste, kleine, stap.

Deze week zet ik er stapje bij, behalve een wekker ga ik mezelf een doel stellen om voor 10u aangekleed te zijn. Weg met de hele week in een joggingbroek. Dat betekend dus ook dat ik ook mijn TPV voor 10u heb afgesloten én klaargemaakt voor de avond. Stiekem zijn het dus twee doelen in één. Op deze manier probeer ik langzaam mijn dag structuur weer een beetje op orde te krijgen.

Daarnaast probeer ik ook een doel voor de hele week te bedenken. Want het is leuk dat ik om 10.00u helemaal aangekleed klaar zit, maar dat wil ik dus ook wat te doen hebben. Behalve de nodige administratie heb ik bedacht om mijn jaarboek van 2020 te gaan maken. Dus foto’s uitzoeken, ordenen, opslaan en aan het boek beginnen. Ik stel geen datum dat dit af moet zijn, maar geef mezelf zo wel een taak. Ik hoop daarmee ook het doelloze gevoel wat weg te kunnen nemen. Tussendoor blijf ik dan lekker puzzelen, lezen en series kijken, want ik kan natuurlijk nog steeds maar heel beperkt bezig zijn met activiteiten. Maar juist dat kleine beetje dat ik wel bezig kan zijn gaat me hopelijk een heel ander gevoel geven.

En nee het zijn absoluut nog niet de doelen waar ik een voldaan gevoel van krijg, maar die doelen zijn voor nu simpelweg te groot. Ik kan er allen vaan dromen. En ja dat doet soms pijn, het besef dat ik zover van mijn oude leven verwijderd ben geraakt is een harde realiteit die steeds weer binnen komt. De vraag hoe ver ik ooit weer in de buurt van mijn oude leven kom is gissen, ik wil er nog niet te veel aan denken. Stap voor stap. En zo zie je maar dat (chronisch) ziek zijn en herstellen gewoon heel hard werken is.

Dus hup, de werkkleding aan en aan de slag!