Het is hier even wat stiller geweest met blogs dan jullie van me gewend zijn. Zo fijn en relaxt als het jaar begon zo snel was de keiharde ziekenhuisrealiteit er weer. Voor ik het wist was de eerste opname van 2021 een feit.
Al in oktober stelde ik doelen dat ik niet meer opgenomen zou worden dat jaar, zelfs een maand zonder poli bezoeken had ik als doel gesteld. Toen dat allemaal niet lukte schoof ik de doelen gewoon vooruit, Januari werd ziekenhuis vrij! Ik wist het! Nou ja ik hoopte het dus vooral.
Eigenlijk is het gek dat ik dit als doelen stelde, want het zijn situaties waar ik nauwelijks invloed op heb. Een poli bezoek uitstellen zou nog kunnen, maar ziek worden en opgenomen worden is natuurlijk iets wat buiten mijn macht ligt. Erger nog is de teleurstelling als ik deze doelen niet haal.
Terug naar de eerste week van Januari. Ik voelde aan alles dat ik een urineweginfectie had, pijn bij het plassen, vaak plassen en noem alle andere klachten maar op. Omdat er ook nog momenten zonder klachten waren vond ik het nog niet nodig acuut in actie te komen. Na een paar dagen belde ik wel even mijn continentie verpleegkundige, ik wilde haar alvast inlichten en afspreken tot hoe ver we het konden rekken. Ik weet namelijk dat een urineweginfectie betekend dat ik een infuus met antibiotica moet krijgen en dat dat vaak middels een opname gebeurd. Dus was mijn gedachte, zo lang ik het uit kon stellen was elke dag winst. Natuurlijk is dat tegen beter weten in en heeft het veel weg van struisvogelpolitiek.
Dat laatste was ook precies wat de verpleegkundige me vertelde, uitstellen is de infectie de baas laten zijn en het risico nemen om erg(er) ziek te worden. En dat weet ik, maar soms wil ik gewoon even niet weten maar zelf de baas zijn. Controle hebben. Maar ze overtuigde me dat wachten geen optie meer was, omdat ik me niet ziek voelde hoefde ik gelukkig niet acuut opgenomen te worden. Eerst urine onderzoeken en bekijken welke bacterie er huishoudt. Ik kreeg dus nog een paar dagen lucht, maar kon er wel op rekenen dat ik nog voor het weekend zou worden opgenomen voor een antibiotica kuur.
Met mijn laatste beetje hoop gooide ik nog een balletje op dat ik in de toekomst graag de antibiotica via mijn picclijn thuis zou willen geven, als ik me net zoals nu niet ziek voelde uiteraard. En dat balletje werd uit de lucht gegrepen door mijn nieuwe uroloog, want waarom uitstellen? Dus zo kreeg ik onverwachts een belletje dat ze alle in gang gingen zetten om de antibiotica thuis te geven. Ik moest daarvoor één keer naar het ziekenhuis komen, puur om te zien of ik geen allergische reactie zou krijgen. Ik was overvallen, maar o zo blij!
Ik meldde me vrijdagmiddag netjes op de afgesproken tijd op de afdeling en liet de antibiotica aansluiten, alles was geregeld met een uurtje kon ik weer naar huis. Dacht ik … Want ik zou mezelf niet zijn als er toch een semi-allergische reactie kwam. Jeuk! Niet normaal. Vooral jeuk op mijn hoofd en mijn romp. Bah.
Uit voorzorg moest ik dus een nachtje blijven, de andere dag zou ik nogmaals een gift in het ziekenhuis krijgen. Maar ook die andere gift zorgde voor klachten, daardoor mocht ik niet naar huis, kreeg ik andere antibiotica en moest ik tot na het weekend wachten of ze thuiszorg voor me konden regelen. Dat viel vies tegen!
Ik heb behoorlijk zitten balen, gehuild, de wanhoop gevoeld. Vooral ook ervaren hoe diep het trauma van opnames nog zit. Gelukkig was er mijn uroloog die tijd had voor een goed gesprek. We kende elkaar nog niet zo goed, want ze heeft mijn dossier pas net overgenomen vanwege het pensioen van mijn vorige arts. Het gesprek wat we hadden was fijn, we begrepen elkaar en hebben elkaar echt leren kennen. Ze kon me geruststellen in wat ik op dat moment nodig had.
Na nog één nachtje in het ziekenhuis, puur voor mijn eigen rust vanwege afspraken de volgende dag, kon ik daarna mét antibiotica naar huis. Thuiszorg kon niet worden geregeld, maar gelukkig had mijn arts het vertrouwen dat ik het zelf prima kon verzorgen. En zo ging ik na 5 dagen ziekenhuis weer naar huis. Het voelde als 5 lange dagen.
De antibiotica kuur is inmiddels klaar en ik voel me op dat gebied prima. De klachten zijn gelukkig allemaal weer weg. Maar wat viel het tegen. Eerst stel je jezelf in op een opname, dan krijg je hoop dat het thuis komt en komt de klap des te harder aan dat je toch in het ziekenhuis moet blijven.
Ik had na deze opname wat behoefte aan rust. Even laten bezinken dat ik dit soort dingen niet kan plannen en niet kan afdwingen, toegeven dat ik me er aan over moet geven. De rust creëren kostte wat tijd en ik nam die tijd. Ik deed vooral even dingen waar ik zelf zin in had en gaf mijn lijf de tijd om bij te komen, want de energie die feestdagen hadden gekost was ook nog niet terug aangevuld.
Je zult snappen dat o.a. het bijhouden van deze blog op een wat lager pitje kwam te staan.
Met een nieuwe koers qua blaas ga ik er ook weer met frisse moed tegenaan. Ik probeer weer structuur aan te brengen in de dagen en laat de doelen qua ziekenhuisverplichtingen en voor wat ze zijn. Ik ga me richten op de doelen waar ik wel invloed op heb.
Reactie plaatsen
Reacties