Er bestaat een spreekwoord waarin wordt gezegd dat stilstand achteruitgang betekend. Iets wat we denk ik allemaal vaak denken of zeggen. Iets wat, zo vind ik tenminste, ook best actueel is in de huidige maatschappij. Hoe vaak lees of hoor je niet dat we ons moeten blijven ontwikkelen?! Doorstuderen is daar een mooi voorbeeld van, of promotie blijven maken in je werk, want we moeten ons immers blijven uitdagen.
Maar is dat eigenlijk wel zo? Betekend stilstand automatisch achteruitgang?
Afgelopen week leerde ook ik om hier anders naar te kijken. Nou ja, ik werd er eigenlijk toe gedwongen. Ik had namelijk een afspraak bij mijn revalidatie arts. Het is een beetje een verstrooide professor als het gaat om uitschrijven van verwijzingen etc, maar een man met hart voor zijn patiënten. Het was gewoon een controle afspraak waarbij we evalueren hoe het gaat en hoe we de komende periode verder gaan. Logisch praten we dan over mijn conditie en uithoudingsvermogen, wat kan ik wel en wat kan ik (nog) niet. Wederom stelde ik hem de vraag hoe hij het revalideren voor zich ziet, want iedereen roept dat het lang zal duren maar ik vind het nu al lang duren en ik ben nog zeker niet waar ik zou willen zijn. Ik kreeg het antwoord dat hij zich nu niet wil richten op opbouwen. ‘Huh, niet opbouwen? Maar hoe revalideer ik dan?’ Ik snapte er niets van. Nee vertelde hij, opbouwen is nog een stap te ver, ik moest me eerst maar eens gaan richten op het stabiel houden van mijn situatie. Met nog meer ongeloof keek ik hem denk ik aan. Stabiel houden, ik, een paar maanden …. dat is een combinatie die bij mij niet als vanzelfsprekend klinkt. En juist daar raakte ik zijn punt.
Juist omdat ik in de afgelopen 3, misschien wel 4, jaar nooit periodes kende waarin ik stabiel bleef zou dat überhaupt al een grote stap vooruit zijn. De afgelopen jaren kenmerkte zich door een opeenstapeling van tegenslagen, nieuwe klachten en diagnoses, opnames en operaties. Ik kan het me inderdaad niet meer herinneren dat mijn leven niet in het teken stond van ziekenhuisafspraken of behandelingen. Ineens snapte ik wat hij bedoelde. Als ik een periode had zonder dat alles én waarin ik fysiek alles kan blijven doen wat ik nu kan, dan zijn we een grote stap vooruit. Dan krijgt mijn lijf, en ikzelf, eindelijk eens rust.
Een eyeopener eerste klas. Ineens snapte ik wat deze arts al even probeerde te vertellen, maar waar ik me onbewust tegen verzette. Want … stilstaan is achteruit gaan, het voelt als niets doen. Ik worstelde hier ontzettend mee, want in mijn ogen staat dit gelijk aan passief gaan wachten tot het beter gaat. Maar nu weet ik, dat is het alles behalve. Ik kan niet zeggen hoe groot de last is die van mijn schouders is gevallen, in één gesprek.
De last die ik droeg had twee kanten. De ene kant was mijn eigen opgelegde gedachte, het passieve gevoel, en de andere kant was mijn lijf wat ik dwong om op te bouwen, maar wat me ook steeds terugfloot. Hoe klein de stapjes ook waren die ik probeerde op te bouwen, ik hield het nooit lang vol. Natuurlijk kan ik mezelf pushen om elke week een paar minuten meer te wandelen zodat we over een paar weken elke dag een half uur zou kunnen wandelen, maar ik houd dat nu dus nog nooit weken aan een stuk vol. Wat er dan gebeurd is dat ik mijn lijf zo tot het uiterste dwing om dat doel te halen, wat dan vaak lukt op wilskracht, maar dat ik mijn lijf tegelijk ook zo overvraag en alle grenzen over ga en daardoor mijn lijf compleet uit put. Ik voel dus aan alles dat echt opbouwen ook nog niet lukt.
Nu ik mijn gevoel kan plaatsen naast de uitleg van de arts vallen er een hoop puzzelstukjes op zijn plaats. De frustratie van het niet verder op kunnen bouwen, steeds weer klachten krijgen en erg langzaam vooruit gaan kunnen ineens plaats maken voor liefde voor mezelf. Trots zijn op wat ik al wel bereikt hebt, ineens kon ik de kleine mijlpalen zoveel beter zien. Waar ik in augustus heel bewust 1x per dag de trap op en af ging en mijn rugzak vulde met spullen die ik overdag nodig had, loop ik nu zonder nadenken een paar keer per dag de trap op en af. Mijn TPV heb ik na de ziekenhuisopname lange tijd niet zelf klaar gemaakt vanwege het gebrek aan energie, maar nu doe ik dat zonder nadenken. En zo kan ik de kleine dingen blijven opnoemen. Dus nee ik loop nog geen kilometers, ik fiets nog geen rondjes en ik duw geen kilo’s weg op fitnessapparaten. Maar wel red ik mezelf in huis, kan ik met een goede planning ook genieten van andere dingen dan ziekenhuisafspraken en heb ik een arts die mij de weg wijst op dit lange pad naar herstel.
Stilstaan betekend voor nu mijn lijf tot rust laten komen, maar toch in beweging blijven met de dingen die ik nu allemaal kan en doe.
Dus nee, stilstand is geen achteruitgang. Stilstand is vooruitgang!
Reactie plaatsen
Reacties