Zelfkennis

'Wat fijn dat jij je lijf zo goed aanvoelt' Het is een zin die ik vaak te horen krijg. En niets is minder waar. Mijn vaste chirurg, McFriendly, zegt ook dat hij meer op mij afgaat dan op de gemiddelde test. Ik ken mijn lijf door en door en zit er nooit naast,  maar toch kan het ook een handicap zijn.

Twee weken geleden kreeg ik klachten die opnieuw leken op het begin van een urineweginfectie. Niet wéér! Door een foutje van de apotheek had ik mijn blaasspoeling te laat geleverd gekregen en meteen leek de bacterie zijn kans te pakken. Even geloofde ik het nog niet, want zo snel kon het toch niet gaan? 

Uiteindelijk besloot ik al gauw om dan maar weer het ziekenhuis te bellen om te overleggen of er urine nagekeken moest worden. En dat antwoord was, natuurlijk, ja. Het voelde als een formaliteit, want mijn lijf gaf alle signalen dat het echt mis was. De dagen dat ik moest wachten op de uitslag van de kweek (waarmee ze bepalen welke bacterie er zit) voelde lang. Ik telde inmiddels de dagen af, omdat ik zoveel last kreeg. Er was zelfs één moment dat ik de SEH belde, maar ook zij bleven in afwachting van de kweek. 

Op vrijdag werd ik eindelijk gebeld. En tot mijn verbazing waren er wel ontstekingscellen gevonden, maar niet genoeg. En een bacterie was helemaal niet gevonden. Ik snapte er niets van. De pijn was hels, mijn urine verre van schoon (ik zal jullie de details besparen) en het voelde precies als ale andere keren. Het enige wat de uroloog kon voorstellen was opnieuw urine laten onderzoeken en afwachten of daar wel iets uit zou komen. Wéér dagen op m'n tanden bijten en de uren aftellen. 

Ik voelde me echt niet fit, maar ik wist dat ze het liefst wilde wachten op de uitslag van de kweek. Dus trok ik toch mijn carnavalsoutfit aan, nam ik extra pijnstilling en was het doorbikkelen. En dat lukte gelukkig goed. 

Na het weekend werd ik eindelijk gebeld door de verpleegkundige, ik had een forse urineweginfectie. De ontstekingscellen waren torenhoog en de dader werd in de kweek gevonden. 'zie je wel' was de eerste gedachte. En zo liep ik alweer een dikke week met wel degelijk een infectie en moest ik worden opgenomen voor antibiotica via een infuus. 

De eerste kweken zijn waarschijnlijk 'te vroeg' afgenomen. Ik had wel degelijk klachten, kon precies aanvoelen dat er iets niet in de haak was en dat mijn lijf al uit balans raakte. Maar op dat moment was het nog niet aantoonbaar. En dat is niet de eerste keer dat dit gebeurd, al vaker kon ik aangeven dat er iets wringt maar men de vinger er nog niet op kon leggen.

Ik had daarin uiteindelijk ook nog nooit ongelijk, maar toch zijn het lastige momenten. Artsen varen op hun ingezette onderzoeken en uitslagen, ik vaar op mijn lijf.  En soms komen die twee nóg niet overeen. Gelukkig weten mijn artsen inmiddels ook hoe goed ik de dingen aanvoel en wordt ik daarom altijd series genomen. Maar helaas duren de dingen dan soms toch langer, zoals ook deze keer.

Inmiddels doet de antibiotica goed zijn werk en knap ik weer op. Conditioneel heb ik weer een stapje terug gedaan, want zelfs een urineweginfectie is weer een aanslag op mijn nog opbouwende conditie. Dus voor nu probeer ik een beetje lief voor mezelf te zijn, ik doe heerlijke dutjes en kijk lekker veel films en series. 

Hopelijk zijn we er nu echt voor lange tijd vanaf!