Daar stond ik dan, met m'n vriendin in het weekblad @vriendin_nl.
Ik zag een tijd geleden een oproep voor de rubriek hartsvriendinnen. Er werd gezocht naar vriendinnen met een bijzondere band en die hun verhaal wilde vertellen. Ik vond ons verhaal passend, dus reageerde ik (iet wat laconiek) op de oproep en stuurde ik hem naar @lonnekehoogedoorn door. Nooit gedacht dat wij zouden worden uitgekozen. En toch staan we er, met ons verhaal en onze mooie (soms kwetsbare) foto's.
Lotgenoten contact
Ik leerde Lonneke 5 jaar geleden kennen. Beiden waren we (helaas) lid van een FB-groep voor jonge vrouwen met borstkanker. Lonneke kreeg ongeveer 1,5 maand voor mij de diagnose en zo kwamen we samen in een traject terecht waarin je zoekt naar lotgenoten die écht begrijpen wat jij meemaakt.
In het begin appte we dagelijks, eerste via FBmessenger en later via WhatsApp. Ondanks dat we in hetzelfde ziekenhuis werden behandeld woonde we toch ruim 40 minuten rijden bij elkaar vandaan dus elkaar zien was lastig, zeker in die periode.
Het contact voelde direct goed. We begrepen elkaar en vertelde elkaar de meest intieme dingen, de gewone alledaagse zaken kwamen pas later. Enerzijds gek dat je direct de diepte in gaat met elkaar anderzijds heel logisch, want niemand anders dan een lotgenoot weet hoe het voelt.
We appte elkaar als we doodziek en misselijk in bed lagen, overdag maar ook 'snachts. We bespraken onze angsten en onze zorgen. We konden bij elkaar terecht voor vragen, Lonneke liep voor in het chemo-traject terwijl ik weer als eerste werd geopereerd.
We hielpen elkaar keuzes maken, rust te pakken of gaven elkaar juist een schop onder de kont om toch wat te bewegen.
Eerste ontmoeting
Het meest bijzondere moment was de dag dat Lonneke besloot dat ze mij op moest zoeken in het ziekenhuis. Zonder dat ik het wist kwam ze naar me toe (samen met haar moeder, wamtbauto rijden was te vermoeiend) en stond ze voor mijn neus. Ik moest 2x kijken voor ik Lonneke (inmiddels kaal) herkende. Ik was verbaasd, moest even schakelen, maar vanaf dat moment wisten wij, dit is voor de rest van ons leven. We kletste meteen alsof we elkaar al jaren kende. En mijn vader, die bij mij ik visite was, en haar moeder deden net zo hard mee.
Het klikte, vanaf het eerste woord en de eerste dikke knuffel.
Ons gevoel klopte, vanaf dat moment was Lonneke geen lotgenoot meer maar mijn vriendin voor het leven. Mijn chemosissie!
Dankbaar en trots, op het artikel en op ons 💜
Reactie plaatsen
Reacties