Wat een gekke maand was dit. Een maand van uitersten. Van ziekenhuis, opname en operatie naar fantastische herinneringen maken. En eigenlijk van alles daar tussen in.
Operatie
Ik begon de maand letterlijk met een ziekenhuisopname, omdat ik geopereerd moest worden. In de vorige update vertelde ik al over mijn galblaas vol met galstenen en 1 juni mocht hij er dan eindelijk uit. En ik kan zeggen dat het me alles is meegevallen. Ja, ik heb pijn gehad, maar meer dan dat was het niet. Toen de pijn onder controle was grapte ik al naar mijn chirurg dat ik liever nog een galblaasoperatie had dan een nieuwe port-a-cath. 'Je bent een raar geval', aldus mijn chirurg.
Ik herstelde ook volgens het boekje en er kwamen geen complicaties. Achteraf kon mijn chirurg toegeven dat hij het toch wel spannend vond. Niet zozeer vanwege de ingreep, maar wel vanwege mijn lijf en al zijn eigenaardigheden.
En zover als ik nu ben kan ik zeggen dat het me ook echt geholpen heeft. Ik heb (afkloppen) geen koliekpijnen meer gehad, dus hopelijk blijft dit in de toekomst zo.
Tradities
Nadat ik een week in het ziekenhuis lag vanwege mijn stollingsmedicatie, ging ik bij thuiskomst direct over naar de dingen die er echt toe doen. Zoals een concert van Guus Meeuwis. De kaartjes kochten we in 2019, maar we weten allemaal dat het even duurde voordat we weer mochten. Het was ook echt weer Groots om met zijn alle in zo'n stadion te zitten en eindelijk onze traditie voort te zetten, want de afgelopen 10 jaar hebben we geen enkel concert gemist.
Het was fantastisch! Ik heb samen met mijn vriendinnen genoten. We hebben tranen gelachen, we hebben samen gedanst, maar vooral gevierd dat dit allemaal weer kon. Wat kun toch ineens beseffen dat je iets heel erg hebt gemist op het moment dat het er juist weer is ...
Natuurlijk was het vermoeiend, ik was immers een week geleden pas geopereerd, maar herstellen kon daarna ook wel vond ik zelf.
Uitrusten
Zoals ik zei moest ik zeker nog wel uitrusten en bijkomen van de operatie. Dat ik meteen naar een concert kon, was puur op adrenaline en wilskracht. Dus daarna zorgde ik voor een vrij lege agenda en nestelde ik me op de bank. Bijslapen en genieten van het thuis zijn, want in een ziekenhuis heb je eigenlijk nooit rust. Elk moment van de dag staat er iemand bij je binnen. Ik keek films, series en sliep.
De ziekenhuisafspraken gingen helaas wel door, want echte rust kent dit lijf niet echt. Mijn blaas was na de operatie behoorlijk aan het opspelen, maar zoals ik al maanden moet aanhoren, konden ze ook nu niets voor me betekenen. Ook dit werd een kwestie van doorgaan op wilskracht, voor zover je dit zelf echt wilt.
Vriendinnenweekend
De grootste reden dat ik zoveel mogelijk rust pakte, was een afspraak die al een jaar in mijn agenda stond. Ik ging namelijk met al mijn vriendinnen een weekendje weg. Die datum stond al vast vanaf mijn verjaardag vorig jaar, dus hoe dan ook zou dat door gaan.
Het bijzondere hierin aan is dat ik een clubje vriendinnen heb die zich verbonden voelen via mij. Ik ken al deze lieve meiden vanaf verschillende periodes in mijn leven. Gelukkig klikt dit goed en ik kan denk ik zeggen dat mijn ziek zijn, nu 5 jaar geleden, ons samen heeft versterkt. We kregen destijds een weekendje weg cadeau van de Roparun en nu moesten we natuurlijk op herhaling.
Het was een fantastisch weekend! Ik heb genoten van elke minuut. Het was zo fijn om al deze lieve meiden een paar dagen om me heen te hebben. We hebben, mede door het fantastische zomerse weer, lekker ons gemak gehouden. We hebben gegeten, gedronken, gekletst, spelletjes gedaan, gezwommen en vooral hele fijne herinneringen gemaakt.
Een weekend is eigenlijk ook zo voorbij, en misschien gevoelsmatig veel te kort, maar het was goed zo en ik kijk er met zoveel warme gevoelens op terug. Dat is namelijk mijn clubje met vriendinnen waar ik zo verdomde trots op ben! Waar ik mega dankbaar voor ben, omdat we er nog altijd voor elkaar zijn! Als ik opnieuw zou mogen kiezen, dan koos ik ze allemaal opnieuw!
Het telefoontje
De week na een fantastisch weekend moest ik echt bijkomen, daar kon ik niet aan ontkomen. Ik merk tijdens zo'n weekend dat ik echt behoorlijk beperkt ben t.o.v. mijn vriendinnen/leeftijdsgenoten. Ik heb wel mijn rustmomenten gepakt, ik heb zelfs genoten van een heerlijk bad, maar het kon niet voorkomen dat ik totaal afgebrand thuis kwam. De pijn in mijn bekken was heftig, ik moest mijn pijnmedicatie verhogen om het draaglijk te houden en ik wist meteen weer waarom ik mezelf nog steeds op de wachtlijst heb staan voor de bekkenoperatie.
En totaal onverwachts kreeg ik ook diezelfde week het telefoontje dat de operatie officieel is ingepland. Op 21 juli zal het, na 13 maanden op de wachtlijst, dan echt gaan gebeuren. Ondanks dat ik wist dat ik snel aan de beurt zou zijn, kwam het telefoontje toch een soort van onverwachts. Ik moest behoorlijk wennen aan het idee dat de datum nu vast staat. Dat wennen ging vrij snel door alle afspraken die binnen kwamen. Ik moest deze maand toch nog één keer naar Limburg voor een bezoek aan de anesthesist, om bloed te prikken en om aan te tonen dat ik geen verstopte bacterie in mijn neus bij me draag. We maakte er zoals altijd maar weer een dagje uit van.
Het is gek om er nu zo intensief mee bezig te zijn, vanwege mijn stolling had ik ook een lang gesprek met de anesthesist maar hierna is wel alles direct tot in de puntjes geregeld. Ze laten letterlijk niets aan het toeval over en zorgen voor alle mogelijke scenario's voor een back-up plan. Er is druk overleg met de hematologen en er is zelfs voor de zekerheid al een plekje op de IC gereserveerd voor mij. Het is gek dat het me verbaasd hoe goed en serieus ze het regelen, terwijl het eigenlijk zo vanzelfsprekend is.
Inmiddels is alles rond en staat vast dat ik 19 juli zal worden opgenomen, dan zijn er 2 dagen waarin alles goed voorbereid kan worden zodat ik op donderdag 21 juli geopereerd kan worden. Het is spannend, maar ik kijk er inmiddels ook naar uit. Het lange wachten wordt beloond en het zal spannend worden hoe ik me na de operatie zal voelen. Ik sta er positief in en ga van het beste uit. We gaan dit varkentje eens even wassen!
Ontspanning
Doordat de afgelopen maand behoorlijk wat medische afspraken door elkaar liepen en we letterlijk van Nijmegen naar Sittard moesten en ondertussen gewoon nog in Breda rond liepen, merkte ik dat ik heel veel behoefte had aan rust. Gelukkig helpt het weer me daar een heel groot gedeelte mee. Nu de zon veel schijnt en het lekker warm is, zit ik veel buiten in de tuin met een boek. Ik ben daardoor momenteel al aan mijn 7e boek van dit jaar bezig. Om mezelf een beetje te motiveren om te blijven lezen stelde ik in januari het doel om er 10 te lezen. Ik denk dat ik dat wel moet gaan halen.
Maar oprecht geeft het lezen me heel veel rust. Het geeft me bijna een vakantie gevoel als ik zo lekker in de tuin zit.
Maar ook probeer ik de medische afspraken te combineren met fijne dingen. We dronken bijvoorbeeld samen een kopje koffie nadat ik in het Radboud in Nijmegen een CT-scan moest laten maken. Het geeft daardoor het gevoel van een dagje weg i.pv. een verplichte rit naar het ziekenhuis. Ik ben dankbaar dat dit ziekenhuis me zo goed opvolgt en me de zorg biedt die ik nodig heb, maar soms breekt het op dat het voor een korte afspraak zo lang rijden is.
Keuzes maken
Op de valreep van de maand werd ik nog een nachtje opgenomen vanwege een blaasinfectie. Dit is iets waar ik letterlijk al maanden mee tob, maar waarvoor een behandeling niet zomaar mogelijk is. Maar ik kreeg koorts en dat was reden tot zorg, de infectie mag namelijk niet uitbreiden naar mijn nieren of zelfs mijn bloed. Dus werd ik, met veel tegenzin, opgenomen. We hakte de knoop door dat we nu toch goed zouden gaan behandelen. Dat wil zeggen alle bacteriën aanpakken en langdurig behandelen. Helaas bleek al snel dat ze toch van dit plan af wilde wijken, en daarom maakte ik de keuze om dan naar huis te gaan.
Dat klinkt misschien raar, want als je na maanden eindelijk behandeld kunt worden zou je dat toch aanpakken? Dat klopt, maar ik kon er niet achter staan dat we maar half werk zouden leveren én een behandeling toepassen waarvan we uit het verleden weten dat het niet goed genoeg zal werken. Ik koos dus voor rust aan mijn hoofd en nog even geen antibiotica in mijn lijf, omdat ik dat later nog hard genoeg nodig zal hebben.
Het blijft een moeilijk hoofdstuk die blaas van mij, hopelijk brengt een afspraak in het Radboud volgende maand weer perspectief.
Voor nu ga ik me focussen op de aankomende operatie. Dat betekend dat ik de komende weken zoveel mogelijk rust ga nemen. Ik ga genieten van het lekkere weer, lees nog meer boeken en doe wat dutjes.
Natuurlijk ga ik ook mijn verjaardag vieren. Ik mag er weer een jaartje bij tellen en dat laat ik niet zomaar voorbij gaan. Geen groot feest, maar samen zijn met de mensen die me dierbaar zijn.
Daarna pak ik mijn tas en ga ik het avontuur wat i-fuse heet aan. Gespannen maar met mijn blik op de toekomt, het wordt tijd om aan dit hoofdstuk te beginnen.
Reactie plaatsen
Reacties