... Irene

Vorige week was ik koud thuis van een opname toen er zich een weekend vol SEH bezoeken aandiende. Omdat ik momenteel, mede door alle medicatie, liever geen auto rijdt gaat er dus altijd iemand met me mee. Ik probeer steeds vaker om mijn ouders te ontlasten en gelukkig heb ik lieve vrienden. Dus zo belde ik Irene, en zonder nadenken ging ze met me mee.
Irene nam alle indrukken, die voor mij inmiddels zo gewoon zijn geworden, in zich op. Ze wist exact te melden wat er in welke volgorde was gebeurd. Dus daar ontstond het idee om niet mijn verhaal, maar haar verhaal te laten horen, want hoe beleeft een mantelzorger zo’n avond nu eigenlijk?

Irene verteld:

Nicky belt om 19:03 uur dat ze koorts heeft en gebeld heeft met de SEH van het ziekenhuis. Ze is misselijk, heeft hoofdpijn en voelt dat er iets wringt in haar lijf. Ze mag zich melden, of ik haar naar de eerste hulp van het Amphia ziekenhuis wil brengen. “Natuurlijk, ik kom er zo aan”.
Als ik bij Nicky aan kom is zij nog bezig om voor de zekerheid wat spullen in te pakken, niet dat ze van plan is om te blijven zegt ze. Ondertussen loopt Balu miauwend rond en kroel ik nog wat met hem.

Rond 19:45 uur komen we aan bij de achteringang van het ziekenhuis waar met grote letters SPOED boven de deur staat. We melde ons netjes aan de balie, ze wisten dat we eraan kwamen. Omdat Nicky koorts heeft wordt er direct gevraagd of ze Corona heeft of in contact is geweest met corona patiënten. Nicky antwoorde dat het dan in het ziekenhuis moest zijn geweest, omdat ze gisteren pas is ontslagen. We worden apart in een wachtruimte gezet en al snel opgehaald.

Het is inmiddels 20.15u als we behandelkamer 2 binnen worden gebracht , waar 2 super lieve verpleegkundigen ons opwachten en direct bij Nicky kweken afnamen. Er gingen 4 buisjes bloed en 4 flesjes bloed (het leken wel ketchupflesjes) uit Pepijn de PICClijn. Ook moest Nicky even in een potje plassen. Ik leerde meteen wat een ‘gewassen plas’ was. Haar urine was donker van kleur, het was dan ook het enige van vandaag bleek bij navraag. Daarna volgt een hele vragenlijst met onder andere de vraag wanneer ze voor het laatst gegeten heeft? “Dinsdag” zegt Nicky met een stalen gezicht.  
Nicky gloeit inmiddels, heeft een rood hoofd en ligt te rillen.

Na de vragenlijst van de verpleegkundige is het om 20.45u de beurt aan de apothekersassistente. Ze kwam even langs om de medicijnen door te nemen. “Medicijn 1, 2x dagelijks zoveel mg, Medicijn 2, 1x dag zoveel mg, Medicijn 3, indien nodig, 2x per dag zoveel mg”. En dit bleef maar door gaan, en de apotheek medewerker bleef ook maar bladzijden omslaan en aantekeningen maken.
Er kwam geen einde aan, de meest ingewikkelde en tongbrekende namen van medicijnen kwamen voorbij. Hier en daar herkende ik iets. Zoals de slaapmiddelen die Nicky inneemt als ze niet kan slapen van de pijn. In totaal gebruikt Nicky 30 medicijnen die ze dagelijks of wanneer nodig gebruikt 🤯, hier schrok ik onwijs van!!! Toen de apotheek medewerker weg was hebben we het hier samen nog over gehad. Dat het niet normaal is voor iemand van 34 om zo veel medicatie te gebruiken.

En dan dient de volgende zich aan, de arts assistent van de Urologie kwam langs om de resultaten van de bloeduitslagen en urine door te geven. Infectiewaarden (CRP) waren laag, dit is goed, maar zegt bij Nicky weinig. Maar haar nierfunctie was maar 60%, gisteren was deze nog 90%. Voor ze de buik van Nicky onderzoekt vraagt ze aan Nicky of ze naar haar buik mag kijken. Natuurlijk zegt Nicky. En ik zeg; ‘je gaat enkel kijken toch, waarom doe je dan handschoenen aan?!’ Schijnbaar kijken artsen altijd met hun handen…

Inmiddels is het lange wachten aangebroken, een uur lang komt er niemand dingen vragen of onderzoeken. We doen ondertussen snel online boodschappen voor de ouders van Nicky, zij helpt haar ouders zodat ze niet meer naar de supermarkt hoeven. Nu help ik Nicky daarbij.

Het is inmiddels bijna 23u als de verpleegkundige opnieuw een rondje vitale functies komt controleren. Nicky had opnieuw koorts, bloeddruk was aan de lage kant maar wel oke, hartslag en zuurstof waren in orde. Met de verpleegkundige nog wat gekletst over Nicky haar huidige symptomen en hoe ze is gekomen waar ze nu is. De vpk geeft Nicky een compliment: “Knap dat je er nog zo krachtig in staat”
Daarna draagt de verpleegkundige haar dienst over. Een nieuwe verpleegkundige dient zicht aan, het was Frans, met een hele sterke aftershave. Zo’n geur die de hele kamer vult en blijft hangen.  Frans komt ons melden dat de internist zich aan het inlezen was.

Inmiddels had ik wel trek. Als ik op pad ga met Nicky neem ik altijd eten en drinken mee, want je weet nooit hoe lang het kan duren. Maar na 4 uur was mijn proviand wel op. Dus kreeg ik een Cup a Soep. “Kwart voor 12 cup a soup dat zouden meer mensen moeten doen. “

Tegen middernacht komt de Internist binnen. Ze neemt alle symptomen die Nicky sinds woensdag heeft ervaren nog eens grondig door. De lage bloeddruk, buikpijn, moeten hevelen met haar sonde, hoofdpijn slokdarm spasmen en de koorts. Op de vraag of Nicky gewrichtspijn ervaart antwoord ze volmondig, Ja altijd. Ze vraagt heel erg goed door. Naar de opnames van de aflopen maanden, hoe dingen ontstaan zijn en hoe vervelend het voor Nicky is dat ze elke keer terug moet komen met klachten waar de artsen geen directe antwoorden op hebben Het valt haar op dat lage CRP waarden  (ontstekingswaarden) bij Nicky horen. Dat betekend dus niet perse dat er nu geen infectie of sepsis is. We grappen samen dat het waarschijnlijk geen Corona is want de geur van de aftershave van Frans maakt haar misselijk. Buiten alle vragen doet de arts ook een volledig fysiek onderzoek. Luisteren naar de longen, luisteren naar het hart, kijken in de keel en mond, duwen en tikken op de buik. De internist wil nogmaals kweken, maar nu uit het infuus en meld meteen dat de TPV pas weer mag worden aangesloten als Nicky 24 uur koortsvrij is. Dus op zijn vroegst morgenavond. Verder moet zij overleggen met de dienstdoende MDL arts die thuis is.

In de tussentijd komt de verpleegkundige nog even kijken. Nicky vraagt om 2 paracetamol, voor de hoofdpijn en de pijn in haar bekken. De paracetamol wordt vakkundig door Nicky in een kleine spuit opgelost met een beetje water en in haar sonde ingespoten. Haar buik laat meteen van zich horen en maakt veel lawaai. Hierna verwisseld Nicky ook maar meteen haar morfine pleister. Ondertussen krijg ik nog een heerlijke cup a soup, want die vorige smaakte naar meer. We besluiten ook nog even te bellen met de ouders van Nicky, die liggen inmiddels al op bed maar wachten logisch op een update.

Het is inmiddels 01.30u als de internist terug komt, ze heeft overleg gehad met de MDL arts. De arts kent Nicky, ze hebben elkaar zelfs donderdag nog gezien op de afdeling. Hij wil afwachten en wat nog meer extra kweken afnemen, deze keer op schimmels. Morgen belt hij het Radboud in Nijmegen om te overleggen. Nicky krijgt zelf de keuze om te blijven of naar huis te gaan. Blijven betekend observatie, Nicky zal ook in het ziekenhuis geen extra vocht gaan krijgen. Ze heeft er op dit moment 0 vertrouwen in dat de MDL arts haar serieus neemt! En omdat hij dienst heeft wil ze niet blijven. Ze ziet het al helemaal voor zich: “Bent u daar al weer?!?” Ik zie de wanhoop in haar ogen, elke keer bij koorts moeten bellen, in de hoop de artsen haar serieus nemen. Zelf kreeg ik het gevoel dat de internist Nicky graag ter observatie had willen opnemen, omdat haar klachten historisch op een ontsteking of sepsis deden lijken. Maar na het telefoontje met de MDL arts leek ze omgepraat. Nicky wil zelf graag naar huis, dus gaat de arts daar mee akkoord.

Kort daarna komt Frans, nadat er 6 stickers uit de printer zijn komen rollen, bekijken welke kweken er precies afgenomen moeten worden. Hij komt er zelf niet uit, maar gelukkig is dit niet het eerste SEH gezoek van Nicky. Ze wijst hem erop dat de schimmels in een groen flesje moeten, en die liggen niet in ons onderzoek hokje. Daarom worden er hulptroepen opgeroepen, de verpleegkundige van het lab komt even ondersteuning bieden aan Frans. Het zijn ook wel veel flesjes. 2 met groene dop, 2 met oranje dop, 2 met blauwe dop. “Aan welke kant mag ik je pesten?” vraagt de lab vpk. Links graag, want Pepijn zit rechts. 5 flesjes worden via een naald uit haar arm gehaald en 1 flesje moet via Pepijn de picclijn. Maar ze komen nog steeds 1 groen flesje te kort.

Nicky kan der ogen inmiddels niet meer openhouden...

Het laatste groene flesje is gearriveerd en wordt gevuld met bloed uit de Picclijn door de verpleegkundige. Als hij klaar is twijfelt hij over wel doorspoelen of niet doorspoelen? Gelukkig weet Nicky als geen ander wat er precies moet gebeuren. Nog ff de overige nierwaardes checken in het systeem en noteren en dan naar huis.

Het is 2.40u als we thuis aankomen bij Nicky, onderweg was het erg mistig! We reden over een lege snelweg en kwamen maar een paar auto’s tegen. Stiekem hoopte ik dat we door de politie zouden worden aangehouden, want mijn eigen verklaring was enkel ingevuld voor ritjes als dit. Niet aangehouden, wel een politieauto gezien maar die was druk met andere dingen bij de MC Donalds. Voordat Nicky verdiend in haar bed kan kruipen moet ze wel nog eerst haar blaas spoelen, geen TPV vanavond en dus ook geen vocht binnen. Ik vrees dat haar nieren dat niet leuk gaan vinden...

Iets tegen 3en stap ik zelf ook thuis binnen. Na nog een laatste boterham en een aflevering van een serie ben ook ik lekker in bed gekropen.

Het was me de avond en nacht wel!