Inmiddels heeft het einde van Oktober zijn intrede gedaan, de blaadjes vallen met behoorlijke snelheid van de bomen en het wordt steeds vroeger donker. Het einde van het jaar nadert definitief, misschien dat niemand dat in 2020 nou echt heel erg vind … Oktober is en blijft een maand die me kan overvallen, het is namelijk ‘Borstkanker awareness maand’. Al jaren kocht ik zelf het armbandje van Pink Ribbon, tot daar het moment was dat ik ineens zelf de doelgroep was waarvoor dat armbandje gekocht werd.
Nu vier jaar geleden was het ook DE maand dat ik voor het eerst een knobbeltje in mijn linker borst voelde, ik zocht er nog niets achter en dacht dat het een cyste was (waar ik er ontelbare van had). Het duurde uiteindelijk nog drie maanden voor ik toch maar eens bij de huisarts aan de bel trok, omdat ik na het zien van een reclame ineens wel zeker wist dat ik die 1 van die 7 vrouwen was. Vraag me niet waarom, maar ineens wist ik het. Wat volgde was een bezoek aan een huisarts in opleiding die me wilde overtuigen dat er niets aan de hand was, ik was immers net 30 en dus veel te jong. ‘Het kon echt niets zijn’. Gelukkig vertrouwde ik op dat moment nog helemaal op mijn eigen gevoel en belde ik zelf de mammacare verpleegkundige (een indirecte collega van me, dus de lijntjes waren kort) en de rest is geschiedenis helaas. Er volgde een operatie, fel oranje chemo, een kaal koppie, ontelbare pilletjes en infusen tegen de misselijkheid, opnames, bestralingen en een niet te beschrijven achtbaan. Een behoorlijk onwerkelijke tijd waarin ik compleet geleefd werd.
Al jaren zijn er in deze maand veel reclames en campagnes om geld voor Pink Ribbon in te zamelen zodat er nog meer onderzoek naar borstkanker gedaan kan worden. Het ene jaar komen die reclames en al die aandacht meer binnen dan het andere jaar. In mijn wereld is het niet één keer per jaar borstkanker maand, in mijn leven is dat elke maand.
Ik heb het geluk mogen hebben dat ik een goede prognose had en dat alle verschrikkelijke behandelingen ervoor hebben gezorgd dat de kanker is verdwenen. Toch leef ik nog elke dag met de gevolgen, zowel fysiek als mentaal. Het ene moment is het er meer dan het andere, maar weg is het niet en gaat het (ben ik bang) ook nooit meer. Ik kan ineens helemaal overvallen worden door angst als ik ergens anders klachten krijg (‘het zal toch geen uitzaaiing zijn?’), of van binnen opstandig en boos worden als mijn huisarts langs komt om mijn anti-hormoon injectie te zetten (hij spuit mij elke maand weer die rot overgang in, met opvliegers en moodswings als kers op de taart), of gewoon als ik weer eens denk aan alles wat ik voor die tijd wél had en wat me nu niet meer lukt. Het zal slijten denk ik, weggaan nooit. Het is een onderdeel van mij geworden.
Dit jaar was het DE maand waarin mijn oncoloog me weer het beste nieuws gaf en ik hoorde dat ik nog steeds schoon ben, een hele grote zegen! En juist die controle is altijd weer een beladen moment. Ik kijk er naar uit, omdat ik dan (hopelijk) weer even een geruststelling krijg, maar toch brengt het ook spanning met zich mee. Je weet immers nooit zeker wat de uitslag zal zijn.
Vooraf krijg ik een MRI-scan en pletten ze mijn boobies tot pannenkoekjes tijdens de mammografie. Een uiterst vrouwonvriendelijk onderzoek vind ik dat overigens nog steeds, maar aan de andere kant is het een kwestie van even op mijn tanden bijten en zeg ik achteraf altijd weer dat het mee is gevallen. De tijd in de MRI-scan, dat is altijd een moment waarop alle scenario’s door mijn hoofd schieten. De “wat als’ en ‘wat zou ik dan doen’ passeren in alle varianten de revue. Iets waarmee ik mezelf gek kan maken, maar wat ik gelukkig altijd ook wel weer naast me neer kan leggen zodra ik de afdeling daar verlaat. En dan denk je misschien dat een MRI-scan een vriendelijker onderzoek is, forget it! Het is dan misschien niet zo vervelend en pijnlijk, maar als ik daar mijn borsten in twee gaten moet hangen en een half uur op deze manier moet liggen voel ik me toch ook vaak een koe die klaar is om te melken.
Gelukkig krijg ik altijd binnen een paar dagen een afspraak met mijn oncoloog voor de uitslag, en ook altijd weet ik al voor ik op mijn stoel zit de uitslag van de onderzoeken. Ook dit jaar gaf ze me weer een goede uitslag! Het is mooi om te zien dat er op zo’n moment altijd twee blije mensen in de spreekkamer zitten, mijn oncoloog en ik. Dat maakt het persoonlijk en doet zo verschrikkelijk goed. Deze vrouw heeft zoveel betekend in mijn hele traject, echt een van de helden van het team wat ik om me heeft mocht hebben.
Mijn verhaal mag dan een succes verhaal zijn. Dat neemt niet weg dat er nog veel onderzoek nodig is. Er moet meer geld beschikbaar komen voor onderzoek naar borstkanker en de behandeling ervan. Het is niet vanzelfsprekend dat ik zoveel geluk heb gehad, er zijn helaas heel veel vrouwen die dat geluk namelijk niet hebben. En steeds meer jonge vrouwen voegen zich helaas bij ons kanker clubje. En dat is gewoon echt niet het clubje waar je bij wilt horen. Daarom is het goed dat oktober ‘borstkanker maand’ is, het is goed en soms een beetje pijnlijk tegelijk. En dat mag.
Reactie plaatsen
Reacties