Consequenties

Vorige week was ik heerlijk een paar dag weg, naar mijn zo geliefde zee.

De weken ervoor was ik bang dat ook dit tripje niet door zou kunnen gaan, de corona situatie spande er om. De laatste jaren heb ik veel tripjes of uitjes af moeten zeggen omdat mijn gezondheid het niet toe liet of mijn lijf weer eens anders besloot. Ik weet inmiddels dat het een risico is als ik iets boek, maar de teleurstelling wordt er nooit minder om.

Ik zal eerlijk zijn dat ik echt wel even twijfelde of we het door moesten laten gaan. Met covid in ons achterhoofd en niet samenwonend in één gezin is het niet vanzelfsprekend om in deze periode samen iets te ondernemen. Laat staan samen te gaan logeren in een hotel.

Ik heb er met veel mensen over gesproken en uiteindelijk besloten om wel te gaan. Ik ben niet eigenwijs, lap de covid regels niet aan mijn laars, maar juist binnen deze regels zag ik de mogelijkheden. Mijn omgeving liet me ook in zien hoe belangrijk dit soort dingen zijn om mentaal gezond te blijven. Dus bewust van alle regels maar vooral niet te veel levende vanuit angst (die ik soms echt wel heb) gingen we ervoor.

En wat ben ik blij dat we gegaan zijn! Wat een fantastische dagen hebben wij gehad!

Het weer zat natuurlijk onwijs mee, forse wind op de heenweg veranderde in strak blauwe luchten en heerlijke temperaturen bij aankomst. We kropen in onze eigen bubbel, even bestond er niets anders meer dan dat. Genieten van dat moment, de mooie (rustige) stranden, verlate meren, de wind door je haren en de zon op je gezicht. Het is bijna onbeschrijflijk hoe gelukkig me dat maakte. Er was even geen medisch gedoe, er leek geen andere wereld te bestaan dan de onze.

Omdat we allebei nog niet best in onze energie zitten was het echt goed nadenken hoe we deze dagen konden invullen. Allebei wilde we er eigenlijk alles uithalen was er uit te halen viel, maar we wilde ons lijf niet overvragen. We wisten natuurlijk dat we over onze grenzen zouden gaan, maar wisten ook te voorkomen dat we onze grenzen compleet los lieten. We kozen bv voor een autoroute in de omgeving, want fietsen of wandelen gaat niet. Op deze manier hebben we de ultieme toerist in eigen lang uit kunnen hangen, ik heb zelfs dingen over Zeeland geleerd die ik niet wist. We pakte onze rustmomentjes met wat te drinken of eten (natuurlijk zelf meegenomen) op een mooie plek en zaten zo met gemak een uur te kletsen in een haventje of op een dijk. De dagen sloten we af met een diner in het restaurant en kropen daarna lekker vroeg, met een kerstfilm, in bed.

Ja, ik was moe toen ik thuis kwam, ja mijn lijf deed pijn. Ik nam een extra pijnstiller, maakte een kruik en kroop tevreden mijn bed in. En ja de dagen na thuiskomst deed ik meer dutjes en lag ik vaker even in bed te ontspannen dan anders. So be it, het was het waard!

Vroeger dacht ik altijd; we hebben het leuk gehad MAAR het was het waard. Tegenwoordig denk ik; we hebben het leuk gehad EN het is het waard. Er is geen maar, we hebben het leuk gehad PUNT. De ‘maar’ voelt voor mij zo negatief, en dat haalt alle positieve energie van een tripje als dit naar benden.

Ja er zitten voor mij consequenties aan, want mijn belastbaarheid is nog zo laag dat je jezelf kunt afvragen of ik dit soort tripjes al aan kan. Maar ik neem de consequenties, ik ga daar ook niet over klagen. Het is mijn prijs die ik betaal voor het gevoel dat ik weer leef. En niets anders dan dat had ik op dit moment nodig. Het hele jaar is voor mij bepaald door dit rot lijf, door alle pech die ik had. Dat heeft me mentaal ook een best een dreun gegeven, ik verloor zelfs even het vertrouwen in een normaal leven in de toekomst. Dat moest veranderen! Dus nu was het mijn beurt om de controle weer over te nemen. En ik kan zeggen dat ik geen seconde spijt heb! Sterker nog, ik doe het binnenkort dunnetjes over.

Ik kan de consequenties vooraf nooit helemaal inschatten, gelukkig maar, want anders zou ik misschien niets meer ondernemen. Ik omarm ze en met mijn hoofd vol herinneringen kan ik ze aan. Het zal voor buitenstaanders misschien moeilijk te snappen zijn hoe het nu zit, want de ene dag lig ik plat en de volgende dag rijden we naar zee. ‘Wat kan ze nou wel of wat kan ze nou niet?’. Dat is meteen ook het moeilijke van onzichtbaar (chronisch) ziek zijn, mensen zien aan de buitenkant niet hoeveel energie iets kost of hoeveel pijn het oplevert. Ik zal dat zelf ook zoveel mogelijk proberen te verbergen, want ik wil mijn klachten niet uitstralen. Juist niet! Ik ben mijn klachten niet, ik ben ik. Daarom ziet de buitenwereld vaak alleen die leuke jonge vrouw genieten van een paar dagen weg. Ze zien niet wat er daarna weer achter de voordeur gebeurd. Toch probeer ik daar altijd zo eerlijk mogelijk over te zijn.

De afgelopen dagen haalde mijn lijf weer even in. Ik lag weer een paar dagen in het ziekenhuis (wat overigens niets te maken had met dit uitje), maar ik had wel een upgrade van geweldige herinneringen en positieve energie. En alleen dat telt!