Longonderzoek

Afgelopen zomer zat ik in een medische achtbaan die ik werkelijk nooit meer hoop mee te maken. Compleet ondervoed, uitgeput en 15 kilo lichter stonden de artsen met hun handen in het haar. Alles wat ze probeerde om de situatie om te buigen leek te mislukken. Mijn lijf werkte op alle vlakken tegen en deed steeds het tegenovergestelde van wat de artsen wilde. Daarom werd ik, zoals we weten, overgeplaatst naar het RadboudUMC.

Daar werd een plan gemaakt voor een nieuwe centrale lijn en de problemen daar omheen. Ook moest ik een aantal voorbereidende onderzoeken krijgen, waaronder een CT scan van mijn vaten. Behalve dat ze mijn vaten zouden bekijken wist ik dat ze ook zouden kijken of ze een probleem in mijn schouder konden ontdekken, vanaf toen wisten we dat zich daar een bloeding schuil hield.
Maar helaas kwam de arts met nog meer nieuws. Met het meest serieuze gezicht wat ik ooit aan mijn bed kreeg werd mij, zonder poes pas er om heen, verteld dat er ook ‘iets’ op mijn linker long was gezien. Een zogenaamd ‘vlekje’. Ok, dat hoort natuurlijk niet dacht ik. Nog voor ik er zelf verder over na kon denken  vertelde de arts dat ik er rekening mee moest houden dat het alsnog een uitzaaiing van de borstkanker 3 jaar geleden zou kunnen zijn of dat het schade is door de bestraling die ik destijds heb gehad. De longarts was inmiddels ingeschakeld en zou langskomen.

Schrikken, maar ik zou pas paniekeren als er echt reden tot paniek was. Toch zat het me niet lekker dat ze direct en als eerste optie een uitzaaiing noemt. Meestal hoor je een arts zeggen dat het vast niets zal zijn, dat het mee zal vallen en dat je jezelf vooral geen zorgen moet maken. Dat zei ze alleen nu net allemaal niet.

Het zou toch niet … Ik ben nu 3 jaar verder en weet dat dat een eerste periode is dat dit soort dingen vaker voor kunnen komen. Het zou toch niet …

Gelukkig verscheen er snel daarna een lieve longarts aan mijn bed, en toeval of niet ze heeft haar onco periode gestudeerd bij mijn oncoloog in Tilburg. Soms moeten dingen zo zijn, toeval bestaat niet. Deze lieve vrouw laat me kennis maken met ‘vlekje’, een gebied van 1 cm aan de bovenkant van mijn linker long. Al snel legt ze ook uit dat ze alles bekeken hebben, een bepaalde berekening hebben gemaakt en voor nu denken dat het om schade van de bestraling kan gaan. Opluchting. Vlekje bevindt zich precies in het bestraalde gebied en om mijn hart te beschermen moest ik destijds diep inademen tijdens de bestraling zodat mijn long voor mijn hart zou liggen. Vrij logisch dat vlekje daar zijn oorsprong vindt. Maar … leuk zo’n computer programma die een percentage berekent hoeveel kans er is op kwaadaardigheden. Ik had destijds ook slecht 1% kans op borstkanker. Het zegt me dus helemaal niets. De arts kan me gelukkig wel geruststellen, ze gaan me voorlopig opvolgen. En zelfs sneller dan protocol aangeeft, niet pas na 1 jaar nee na 3 maanden al. Dat stelt me voor nu gerust.

Zo gingen vlekje en ik afgelopen woensdag weer naar het Radboud voor een nieuwe CT scan. Sneller dan snel hadden ze vlekje in beeld en zo kon ik 2 minuten later alweer de afdeling radiologie verlaten. En dan is Nijmegen toch ineens best een eind hoor voor zo’n kort onderzoek, maar ik ben vooral dankbaar dat ze me goed opvolgen. Traditie getrouw gingen mijn vader en ik nog even de binnenstad in, zoals we dat eigenlijk bij elk bezoek aan het Radboud doen. Helaas konden we nergens iets gaan drinken, dus moesten we iets lekkers shoppen. Nou ben ik niet echt van het bijgeloof ofzo, maar ja ik hoopte dus wel op een goede uitslag dus dan maar doen zoals we altijd doen.

En dat heeft geholpen! De longarts heeft me inmiddels gebeld (fijn dat de afspraak was omgezet in een belafspraak, want dat scheelt toch weer een ritje) en had ze zoals ze het zelf noemde ‘erg goed nieuws’. Het vlekje is de afgelopen 3 maanden niet gegroeid! (zie hierbij een dansende nicky door de kamer) en dat stelt haar erg gerust. Nou lieve longarts, anders mij wel!

Wat een opluchting zeg! Ik had vertrouwen in een goede uitslag, 95% wist ik zeker dat het goed moest zijn, maar sinds 3 jaar heb ik ook een gedwongen relatie met mijn kankerspook. Heel vaak zit hij stilletjes opgesloten in een klein hokje in mijn hoofd, maar op momenten als deze komt hij regelmatig even naast me op de bank zitten. En de longarts gaf me de bevestiging dat ik alle reden had om dat kankerspook weer even gezien te hebben, maar dat hij voor nu weer netjes terug zijn hok in kan.

Helaas ben ik nog niet vrij van controles, de longarts wil me voorlopig opvolgen en met meer regelmaat zien dat vlekje echt niet verder groeit. Dus over 6 maanden worden vlekje en ik opnieuw op de gevoelige plaat vastgelegd en hopen we opnieuw zo’n blije longarts te treffen.

Voor nu, genieten van deze goede uitslag en het kankerspook weer terug in zijn hok stoppen!
Vier wat er te vieren valt!