Rolstoel

'Een rolstoel? Ik? Nee joh zo erg is het nog niet ... '

Wanneer ben je toe aan een volgende stap als een rolstoel? Ik weet eigenlijk niet of ik er nou echt ooit klaar voor ben, maar ik ga steeds meer inzien wat het me te bieden heeft. Dus stapje voor stapje groei ik er naar toe. Mijn lijf kijkt er naar uit, mijn hoofd kan nog honderd excuses verzinnen waarom het niet nodig is. Want ik kan toch nog gewoon lopen?! Dat soort gedachtes schieten met regelmaat door mijn hoofd. 

Het afgelopen jaar heb ik veel ingeleverd aan conditie, spierkracht en algehele belastbaarheid. Een opname van maanden, waar ik het meeste van de tijd op bed hebt gelegen én geen voeding heb gekregen, heeft mijn lijf behoorlijk af doen takelen. Ik liep in het ziekenhuis dagelijks mijn rondje (voor zover je rond kunt lopen) en bleef zelfs trappen lopen om mijn spieren maar een beetje te blijven trainen. Toch kon het niet voorkomen dat mijn benen me soms amper kunnen dragen en ik na 700 meter lopen aan mijn max zit. 

Voor iedereen is zichtbaar dat de kilo's er af zijn gevlogen en nog lang niet terug zijn gekomen, niet zichtbaar maar voor mij alleen maar meer merkbaar is dat mijn uithoudingsvermogen op alle vlakken drastisch is afgenomen. Dagelijks loop ik tegen die beperking in energie en conditie aan. Geen enkele activiteit is vanzelfsprekend en ik ben voor de meeste momenten echt afhankelijk van hulp van anderen. 

Ik heb al vaker met dit bijltje gehakt, ik heb mezelf dus ook vaker uit diepe dalen weten te halen. Het is me altijd gelukt, maar toch is deze keer anders, heftiger. Naar de fysiotherapie gaan is ineens niet vanzelfsprekend. De eerste weken mocht ik van mijn artsen niet, want ik moest eerst aansterken. Nu ik langzaam weer aansterk lukt het me nog steeds niet om naar de fysiotherapeut toe te gaan. De rit er naar toe kost me al zoveel energie dat ik waarschijnlijk niet veel meer zal kunnen trainen als ik daar eenmaal ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan mijn herstel werk. Inmiddels heb ik door lieve mensen een hometrainer thuis staan, zo kan ik elke dag fietsen. En ondanks dat de rondjes klein zijn loop ik ook elke dag een klein stukje. Elke week probeer ik een minuutje meer te fietsen of te lopen. Bijna elke week lukt dat, en als het niet lukt dan proberen we het volgende week opnieuw. Ik ben zelf al tevreden als ik niet inlever. Die volgende stap komt wel. 

De stapjes die ik maak zijn klein, soms microscopisch. Het herstel gaat lang duren, zoals mijn arts zei; reken op een jaar mits er niets tussen komt. En aangezien we inmiddels alweer twee infecties en opnames verder zijn, reken ik mezelf voorlopig nog niet rijk. Maar binnen zitten is echt niet de aard van dit beestje. Natuurlijk is het door de covid toestanden toch al moeilijk om dingen te ondernemen, maar ik wil over de mogelijkheid beschikken om weer dingen te ondernemen als daar ruimte voor is. Dus daarom kwam toch die rolstoel aan bod.

In een vorige blog schreef ik al dat alles daarvoor in gang is gezet. Ik kon dus langzaam aan dat idee gaan wennen. En afgelopen week ging dat wennen weer een stapje verder toen de leverancier met een plompe rolstoel mijn woonkamer binnen kwam. Ik schrok me rot van het type rolstoel dat hij bij zicht had, gelukkig was dat niet wat ik nodig had maar een voorbeeld van alles wat mogelijk is. De beste man kwam om alle eisen en opties door te nemen. Ik hoorde termen die ik nog nooit had gehoord en maakte kennis met de wereld van rugleuningen, zittingen, aandrijvingen, en wat al niet meer. Gelukkig was mijn ergotherapeut aanwezig, want voor mij was alles abacadabra. Na een uur had ik veel nieuwe informatie verzameld en was alle energie uit mij verdwenen, maar lag er wel een mooi voorstel voor wat de leverancier voor mij gaat aanvragen. 

Nu de aanvraag is gedaan en ik weet wat voor rolstoel er gaat komen merk ik dat ik er ook in mijn hoofd aan toe begin te zijn. Ik heb een knop om kunnen zetten. Ja ik kan gewoon lopen, maar geen lange afstanden en niet zonder totaal uitgeput te zijn. Dus gun ik mezelf dit comfort. 
En gek genoeg kijk ik er nu bijna naar uit, ik begin te zien wat ik straks allemaal weer wel kan. Ik richt me op één ding en dat is mijn vrijheid! 
Ik zou de tijd bijna vooruit willen spoelen, willen dat ze vandaag al bellen dat hij klaar is. Natuurlijk weet ik dat dat niet zal gebeuren en ik nog een paar weken geduld moet hebben. Maar voor het einde van het jaar zou het zeker moeten lukken. 

In het proces van wennen aan het idee van de rolstoel deden we er dit weekend nog een stapje bovenop. Ik was een weekendje weg met een vriendin, eindelijk samen iets leuks doen ipv bezoekjes in het ziekenhuis. Waar ik overigens ook héél blij mee was! 

Als we mijn energie het weekend hadden laten bepalen waren we waarschijnlijk niet veel verder gekomen dan het hotel zelf of was ik na de eerste dag compleet uitgeput geweest. Daarom hadden we een leenrolstoel mee. En zo konden we zaterdag een paar uur naar Burgers Zoo. Gek genoeg vond ik het niet eens raar. Ik ben gaan zitten en heb het de hele dag als vanzelfsprekend gevonden. Geen gedachten in mijn hoofd waarom het misschien overdreven zou zijn, of opties bedenken om toch stukjes te lopen. Nee, het enige waar ik aan dacht was dat ik eindelijk weer eens iets zoals dit kon ondernemen. Ik genoot ervan, werd er blij van en was dankbaar dat mijn vriendin me zo rond wilde duwen. Er ging letterlijk een wereld voor me open en de toekomst liet weer even aan zich ruiken.

Het ultieme gevoel van blijdschap was het gevoel erna. Ik was moe, van alle prikkels die zo'n dag met zich mee brengt, maar totaal niet uitgeput. Ik heb niet meer geslapen of meer hoeven rusten dan ik normaal doe. De andere dag voelde mijn lijf niet anders dan anders, verbazing al om. Wat een genot! En dit is precies waarvoor ik die stap richting een rolstoel (samen met de ergotherapeut) heb gezet. 
Dit betekend natuurlijk niet dat ik straks in die stoel ga zitten en er niet meer uit ga komen. Dat betekend het zeker niet. Ik ga gewoon door met het trainen zoals ik dat al doen, maar lange afstanden lopen zal er daarmee ook niet meer in gaan zitten. Dat is iets wat ik na jaren worstelen nu aan mezelf heb toegegeven. En dat is ok. Die druk is eraf, mede doordat we nu een alternatief hebben gecreëerd waardoor ik toch actief kan blijven. 

Het was wennen, maar ik zie de mogelijkheden. En dat ik waar ik me op focus! 
Vrijheid, here I come!