De feestdagen

De feestdagen zitten erop, en wat waren ze fijn! Mijn doel had ik gehaald, thuis zijn! Na jaren de feestdagen (deels) in het ziekenhuis doorbrengen was dit al een cadeautje.

De feestdagen zijn ook altijd dagen die anders zijn dan normaal. En precies dat maakt dat ik er gemengde gevoelens bij heb.

Dit jaar keek ik er wel naar uit. Vooral naar de sfeer van alle lampjes en kerstversieringen, en toch het samen (al was het onder alle corona maatregelen). Na een jaar van veel troubles en zorgen rondom mijn gezondheid was ik toe aan de positieve flow van deze dagen, even niets anders en vooral geen ziekenhuis gedoe.

De kerstdagen stonden in het teken van familie en vrienden, samen zijn. Eigenlijk waren ze super ontspannen en kwamen de meeste ideeën spontaan. Geen grote diners maar borrelen met hapjes, spelletjes doen en de top2000 en 'all you need' is love kijken op de tv. Tussendoor probeerde ik mijn rust te pakken en trok ik me terug op de bank met kerstfilms. Dat is nodig, want meerdere dagen achter elkaar iets op de planning is iets te veel van het goede voor mij.

Oud & Nieuw stond al weken geblokt in mijn agenda. Samen met één van mijn beste vriendinnen had ik besloten om deze dagen naar een fijn hotel aan zee te gaan. Beide hadden we een zeer bewogen jaar achter de rug en besloten we eens lief voor onszelf te zijn. We kozen een hotel met wellness en sauna en zagen het helemaal voor ons hoe we het nieuwe jaar relaxt konden starten. Helaas kwam daar de lockdown en was een dagje sauna geen optie meer. We kozen ervoor om wel te gaan, want uiteindelijk ging het om ons gezelschap en het even helemaal weg zijn. En dat lukte. We konden uitwaaien aan zee, de laatste zon van 2020 zien zakken in de zee, hebben avonden gepraat, ouderwets gelachen tot we buikpijn hadden, onze eigen wellness gecreëerd en om middernacht een fles champagne open getrokken op het nieuwe jaar. Het was fijn.

Toch zit er ook altijd een andere kant aan deze dagen.

Ten eerste ligt er natuurlijk een behoorlijke focus op het eten. Het was inmiddels het vierde jaar dat ik door mijn gastroparese geen kerstdiner hoefde te eten, beter gezegd kon eten. Na alle jaren went het voor mij en mijn omgeving steeds een beetje meer, maar normaal wordt het nooit. Juist op deze dagen is het extra duidelijk hoeveel impact deze aandoening heeft. Eten is een groot onderdeel van ons leven en van gezelligheid. En als dat wegvalt, valt er in eerste instantie ook een heel groot sociaal aspect weg. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd hoe we er wel een fijne draai aan kunnen geven en is mijn omgeving bereid om zich daar op aan te passen. En ik besef me dat ik daar bevoorrecht mee ben!

Behalve al het eten vind ik het ook altijd lastig dat de normale structuur wegvalt. Ineens zijn er extra ‘weekend’dagen en worden dagen anders ingevuld, vaak met activiteiten die veel meer energie vragen. Doordat ik heel vaak dingen moet missen wil ik ook voor de volle 100% genieten als ik er wel bij ben. Hierdoor ga ik, helaas, nog steeds meer over mijn grenzen dan goed voor me is.

Ik probeer juist deze dagen echt wel mijn rust te pakken, ik plande bewust momenten in dat ik lekker op de bank of in bed kroop en een film keek of een extra dutje deed. En toch lukt het me nooit helemaal om te voorkomen dat het me te veel wordt.

En dat betekende dit jaar dat ik tweede kerstdag eerder dan ik zou willen naar huis ging. Ik kon niet meer, was totaal op. Ik probeerde vol te houden, wilde niet toegeven, maar besloot uiteindelijk dat het toch beter was om te gaan. Op zo'n moment is het echt nog weleens een gevecht met mezelf, tussen mijn gevoel en verstand. En inmiddels vind ik dat wel steeds minder moeilijk, maar ik vind het nog steeds alles behalve leuk. En omdat er dit jaar ook nog een derde kerstdag volgde, was de tijd tussen kerst en oud & nieuw voor mij te kort. Ik had eigenlijk meer tijd nodig gehad om bij te komen. Dus zo ging ik deels op adrenaline naar zee. Omdat ik er naar uit keek, er onwijs veel zin in had en het niet wilde laten gaan. Gelukkig kan ik op zo’n moment aan mijn vriendin echt wel aangeven wat er wel en niet kan en hadden we allebei de behoefte om ook veel te relaxen. Het voelde daarom absoluut als ontspanning.

Eenmaal thuis komt na al deze dagen uiteindelijk wel de ontlading, en de prijs die ik ervoor betaal.
Mijn lijf is moe, oververmoeid. Al dagen heb ik overdag moeite om wakker te blijven als ik even rustig op de bank ga zitten. Mijn lijf voelt zwaar, ik heb meer pijn en als ik ’s ochtends wakker wordt heb ik niet het gevoel dat ik een hele nacht heb geslapen.
Het is ok, het was en is het allemaal waard. De herinneringen die ik heb gemaakt zijn onbetaalbaar. En vooral dat laatste overheerst. Ik voel absoluut de vermoeidheid in mijn lijf maar ik voel me vooral een gezegend en gelukkig mens dat ik deze mooie herinneringen heb kunnen en mogen maken.

Nu gaan we gewoon weer door in ons normale ritme. De medische afspraken zijn weer opgestart en het vakantiegevoel wat ik mezelf had gegeven ebt langzaam weer weg.
Het is prima zo. Het waren fijne dagen en de rest neem ik voor lief. Niets te ‘maar’, nee het is prima zo en het dubbel en dik weer waard geweest.

Ik wens jullie een heel mooi nieuw jaar, vol met nieuwe kansen!
Laten we hopen op een rustiger jaar in vele opzichten en dat we elkaar maar gauw weer mogen knuffelen!