Afgelopen week overleed Bibian Mentel. Niet onverwachts, toch nog eerder dan gedacht. Het raakte me, ik werd er verdrietig van. Kende ik Bibian? Nee, niet meer dan jij en ik. Bibian was een voorbeeld. Haar manier van leven inspireert me, haar kijk op de wereld is zo verhelderend. Haar overlijden was de druppel, in een week tijd las ik tot drie keer toe het bericht dat er een lotgenoot en mede gezicht was overleden. Want ondanks dat we elkaar niet kende hadden we één ding gemeen. We gaven ons gezicht aan het project van @ levensfoto.
Kanker, helaas ook een onderdeel van mij. Een onderdeel wat ik hier niet veel benoem, maar wat 4 jaar geleden mijn leven was. Een knobbeltje in mijn borst nam mijn leven over. Door dat knobbeltje kreeg ik ook de mogelijkheid om mee te werken aan het project ‘geef kanker een gezicht’. Een boek met verhalen en gezichten, allemaal kanker, allemaal op hun eigen manier.
Destijds was ik vooral trots op de mooie foto die Heidy van me maakte en waarmee ik voor eeuwig in het boek sta. Ik was ook dankbaar, want ik leerde nieuwe, onwijs lieve, mensen kennen. We hadden een band vanaf het moment dat we de shoot locatie binnenstapte. Voor we het wisten zaten we samen te lunchen. Iedereen vertelde zijn verhaal. Niet de vraag wie ben jij, maar de vraag wat heb of had jij. Hier kon dat, want hoe makkelijk de woorden kwamen was een bijzondere gewaarwording.
Later op de boekpresentatie zagen we elkaar weer, knuffelde we elkaar hard (want toen mocht dat nog) en besefte we dat we dankbaar waren om elkaar weer te kunnen vasthouden.
Toen al was de realiteit hard. Horen dat sommige gezichten er niet meer waren en zien dat een ander gezicht er binnenkort niet meer zal zijn. Maar dat was wel wat dit project ook bracht, de realiteit van kanker. Zien dat niet iedereen zoveel geluk mag hebben als ik heb gehad.
De afgelopen week zag ik tot drie keer toe een bericht dat één van deze gezichten was overleden. Stuk voor stuk jonge vrouwen. Stuk voor stuk dappere strijders. Het was te veel, de emmer liep over. Kanker is kut!
Ik huilde, niet zo zeer om deze drie dames want ik kende ze niet persoonlijk. Ik huilde om mijn eigen verdriet en pijn. Ik huilde omdat ik weer even voelde hoe kwetsbaar we zijn. Ik huilde omdat ik nog elke dag besef dat het leven nooit meer hetzelfde is.
Dagelijks leef ik met de gevolgen van kanker. Fysiek en mentaal, samen met mijn kankerspook dat voor altijd een kamertje in mijn hoofd heeft gereserveerd.
Gelukkig ben ik niet dagelijks bewust met al deze gevolgen bezig. Kanker mag dan wel een onderdeel van mij zijn geworden, maar ik ben de kanker niet! Soms is het er even meer dan anders, maar ook dat hoort erbij.
Dagelijks tel ik wel mijn zegeningen, want dat is ook wat de kanker mij leerde. Ondanks dat ik verdrietig was, was ik ook vooral heel erg dankbaar.
Dankbaar voor het feit dat ik geluk mocht hebben, dankbaar voor het feit dat ik hier nu zo zit. Dankbaar dat ik al mijn (kanker) vriendjes nog kan appen als ik dat wil. Dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen. Dankbaar voor mij en mijn lijf.
En alle clichés zijn waar. Sinds ik ziek was zie ik de dingen anders. Ik geniet meer van kleine dingen, tel mijn zegeningen en leef meer in het nu. Want simpelweg weet niemand wat morgen brengt dus geniet van wat je wel weet, van vandaag.
Het overlijden van Bibian Mentel, die dus ook in het boek stond, was voor mij de druppel om de emoties de ruimte te geven. Met het boek op schoot las ik haar verhaal. Zo’n toonbeeld van optimisme en positiviteit! Een doorzetter. Een voorbeeld, voor velen. Ze is niet meer.
En toch zal ik haar de rest van mijn leven onthouden, haar manier om naar het leven te kijken. Haar wijze woorden;
Verzamel herinneringen, geen spullen. Leef, en heb elkaar lief! - Bibian Mentel 1972 - 2021
Reactie plaatsen
Reacties