Waar waren we gebleven... Ow ja, dat vakantie nodig is. Broodnodig, ook als je niet werkt maar werkt aan je gezondheid. En ik plande natuurlijk niet zomaar, begin april, een weekje zee.
Want laten we eerlijk zijn, de goed weer garantie is op dat moment echt nog niet zo goed. En goed weer vind ik altijd wel een dingetje voor vakanties. Gelukkig hadden we de weergoden aan onze zijde en hadden we niets te klagen.
Maar er was wel degelijk een reden dat ik perse deze week nog even weg wilde.
Al sinds augustus, toen Pepijn mijn PICC lijn werd geplaatst, wist ik dat het lijnen avontuur nog niet klaar was. De PICC lijn is slechts een tijdelijke oplossing, dus moest er nog een port a cath geplaatst gaan worden. En ik kan daar heel eerlijk over zijn, dat is toch weer een spannende aangelegenheid.
Vanaf Oktober kwam ik elke 4-6 weken bij mijn vaatchirurg, je weet wel; McFriendly, om te bespreken of het al mogelijk danwel slim was om een operatie te plannen. Steeds stelde we het uit, omdat ik ook steeds weer ergens een infectie bleek te hebben. Tot ik in februari bij hem kwam, wederom met een infectie dus totaal niet voorbereid op het doorhakken van de knoop. Maar hij vond het tijd, want blijven uitstellen was ook geen optie.
En ondanks dat ik wist dat hij gelijk had, vloog het me langs alle kanten aan. Zoals hij zelf al zei; we weten vaak maar half waar we nou echt aan beginnen. We konden er samen over sparren en ik kon er daarom ook compleet achter staan. Het idee dat ik dan voor de zomer van mijn PICC lijn verlost zou zijn hielp wel heel erg mee moet ik zeggen.
Uiteindelijk viel de datum op 12 April, dat werd D-day. Lang wilde ik de datum niet weten, want dan kon ik me er alleen maar druk om maken. Maar gezien alle voorbereidingen die mijn hematoloog moet treffen moet de datum uiteindelijk wel kenbaar zijn. En ik was er eigenlijk wel ok mee. Op dat moment duurde het nog lang genoeg en kon ik het overzien. Én ik had dus nog tijd om ook wat leuke dingen te plannen!
Als snel stelde ik voor mezelf dat de week voor de operatie ziekenhuis vrij moest worden, én dat ik er ook echt helemaal even uit wilde. Zou ik thuis blijven dan zou ik hoogstwaarschijnlijk toch met medische zaken bezig blijven. Daarnaast was ik op zoek naar afleiding, omdat ik wist dat ik anders alleen maar met de operatie bezig zou blijven. Dus dat was duidelijk, zoutelande werd het!
En we hadden een heerlijke week. Het weer was, onverwachts, goed en met een lekkere dikke jas trotseerde we de duinen en het strand. Het is bijna bizar hoe je in 4 dagen het gevoel kunt hebben dat je veel langer weg bent geweest. Op vakantie in eigen land is zo gek nog niet en zelfs met alle maatregelen valt er nog veel van te maken. We hoefde niks en mochten alles.
Het was fijn! We genoten en ik was zo blij mijn doel gesteld te hebben. Deze week was er geen medisch gedoe, natuurlijk nam ik mijn TPV mee, maar geen afspraken, telefoontjes, mailtjes of wat dan ook. En dat was een hele verademing. Ik was geen seconde met de naderende operatie bezig!
Eenmaal thuis was het vakantiegevoel dan ook weer zo verdwenen. Telefoontjes tav de geplande opname en operatie vlogen me om de oren en eer ik de eerste avond thuis weer in bed lag was ik de vakantie al bijna weer vergeten. Toch kon ik nog dagen vooruit op de positieve energie die ik had opgedaan.
En blijkbaar straalde ik het uit, want bij opname hoorde ik alleen maar dat ik er zo goed uit zag en dat ik straalde. Wel door alle spanningen heen, want wat was ik zenuwachtig. Het hielp ontzettend om terug te kunnen kijken op deze fijne week.
Het bevestigde dat ik er goed aan had gedaan, kiezen voor mezelf en wat ik nodig heb. Niet maar in dienst blijven staan van mijn artsen en therapeuten. Even me-time.
De opname verloopt tot zover goed, de port a cath is zonder problemen geplaatst. Hopelijk kan ik morgen naar huis. Maar daarover de volgende keer meer, eerst nog even nagenieten!
Reactie plaatsen
Reacties