Port a Cath

Vorige week was het D-day, DE dag van mijn Port a Cath (pac) plaatsing. Vanwege mijn stollingsstoornis kan ik nooit zomaar geopereerd worden, zeker een PAC heeft in het verleden al heel veel problemen gegeven. Daarom werd er in overleg met de Hematologie van het Radboudumc een plan gemaakt om een bloeding te voorkomen. De samenwerking was fijn en zorgde voor rust.

In de ochtend mocht ik me melden op een voor mij vertrouwde afdeling, MDL-chirurgie in het Amphia. Er was ook hierbij bewust gekozen voor een afdeling waar ze mij kennen én waar ze verstand van TPV en lijnen hebben. Ook dat zorgde voor rust! Het voelde bijna als thuiskomen. Vanaf het moment dat ik binnen was, werd ik door iedereen begroet.

Ik was dus ook eigenlijk niet heel zenuwachtig, al wist ik dat dat vast zou komen zodra we richting de OK zouden gaan. Het was een dag van veel wachten. Pas als mijn chirurg, je weet wel McFriendly, het seintje zou geven dat hij over 2 uur klaar was met de lopende operatie konden we starten met alle voorbereidingen. Zo werd 13u al 13.30uur ... 14.00u ... en uiteindelijk kregen we pas om 15.00u groen licht om te gaan voorbereiden. En ja hoor, daar was de spanning!

In de 2 uur die volgde kreeg ik volgens een schema een aantal soorten medicijnen en een zakje met bloedplaatjes, dat alles om een nabloeding te voorkomen. En als daar dan ineens het moment is dat je echt naar OK mag slaat de spanning compleet toe. Ik ga niet stoer doen, want er vloeide best wat tranen. Herinneringen van vorig jaar kwamen allemaal terug boven. Gelukkig snapte iedereen waar deze spanning vandaan kwam, en deelde bijna iedereen de spanning. We lachte nog wat op de OK, zette de radio aan voor wat muziek en met het nieuws van 17u (je zult dus altijd zien dat er dan nét geen liedjes is) mocht ik dan eindelijk lekker gaan slapen.

Ik vind de narcose dus echt de lekkerste slaap die er is. Even niets voelen, geen pijn en diep slapen. Al is het wakker worden altijd wel weer een dingetje. Zo ook deze keer. Ademhalen vind ik dan even moeilijk na de narcose en de pijn kwam door alle pijnstillers heen (mijn lijf krijgt al zoveel pijnstilling dat het niet snel meer onder de indruk is). Maar zowel de chirurg als ik waren blij, hij zit erin en het is achter de rug. Wetende dat de meest spannende dagen eigenlijk nog moeten komen.

De chirurg heeft de PAC ook nog even toegesproken voor hij hem heeft toegedekt. Hij moet gaan doen waar hij voor gemaakt is en vooral niet gaan bloeden. De dagen erna moest ik een aantal keer per dag nog stolling via het infuus krijgen, op deze manier moeten we de nabloeding voorkomen. Dat is spannend, want elk pijntje doet je denken aan een nabloeding in het verleden. Maar gelukkig ziet alles er perfect uit! Er is zelfs geen enkel blauw plekje te vinden. McFriendly heeft een knap stukkie werk geleverd. En ik ben zo blij met deze man in mijn team!

De dagen na de operatie waren pittig. Ik merkte wederom dat mijn lijf wel sterker is geworden, maar nog steeds kan het geen grote klappen hebben. De eerste dagen weigerde mijn maag dienst. Ik had geleerd van vorige keer en sloot direct een zak op mijn buiksonde aan, waardoor mijn maaginhoud niet in bakjes maar in zakjes belandde. Ik heb gehuild, niet geslapen, vond het zwaar, had geen spijt, maar kon dit niet weer. Dankzij de lieve zorgen en woorden van alle verpleegkundigen kwam ik natuurlijk ook deze dagen weer door.

Na een paar dagen was ik weer 'boven water' en voelde ik me zelfs bijzonder goed. Daarin merkte ik dus toch de vooruitgang die ik het geboekt de afgelopen periode. Het was aftellen tot het laatste zakje stolling op zaterdagavond, want dan mocht ik zondagochtend fijn weer naar huis! Ik pakte mijn tas al in zover ik kon zodat ik op tijd kon vertrekken. Maar mijn lijf zou mijn lijf niet zijn als er een kink in de kabel kwam ... bij het opstaan wist ik het, ik ga niet naar huis. Ik had alle symptomen van een urineweginfectie en het laboratorium onderzoek bevestigde dat. Dus moest ik aan de antibiotica, voor een week! Dus niets geen ontslag, nee hoor overplaatsing naar urologie.

En daar lig ik dus nu nog steeds. Ik voel me totaal niet ziek, was er op tijd bij, maar toch zit ik voor een week vast aan de antibiotica. Deze kan niet thuis gegeven worden dus er zit niets anders op.Het is frustrerend dat de PAC plaatsing zo voorspoedig is verlopen en dit nu alsnog tegen zit. Mede omdat mijn PAC nu nog steeds niet in gebruik is, want er is op deze afdeling niemand bevoegd om mij daarbij te assisteren. En ik kan het uiteraard gewoon zelf, maar even een extra handje als back-up is de eerste keren wel fijn. Ik moet mijn PAC namelijk nog een beetje leren kennen.

We zijn blij, blij dat de stap voor het plaatsen van de PAC genomen is. Welk moment het ook was geweest, het was altijd spannend gebleven. Conditioneel heb ik wat aan kunnen sterken en ook mentaal was ik er klaar voor. Volgende week de volgende stap; het aanprikken. Ook dat komt goed, met of zonder thuiszorg (want blijkbaar is dat nog moeilijk te regelen).Als laatste rest het afscheid nemen van Pepijn de Picclijn, dat doen we als de PAC goed is aan te prikken.

Het begin is gemaakt en het einde is in zicht.
Zondag stap ik vol goede en frisse moed het ziekenhuis weer uit!