Vorige week werd ik 35, reden voor een feestje! De afgelopen jaren kon ik mijn verjaardag nooit vieren, want ik lag in het ziekenhuis of ik was net thuis van een opname en nog niet opgeknapt. Dus dit jaar zou dat feestje er hoe dan ook komen.
Maar ja een verjaardag is leuk, zo lang het niet je eigen verjaardag is. Dat was tenminste altijd mijn mening. Het vieren van je eigen verjaardag is vaak rennen, vliegen en zorgen voor anderen. Ik kan me die avonden nog goed herinneren; Vrienden met partners en kinderen, kennissen, familie, iedereen was welkom. Ik die constant maar zorgde dat iedereen van een drankje voorzien was, dat ik hapjes op tafel toverde en ik aan het eind van de avond eigenlijk niemand echt gesproken had.
Ik redde dat, laten we zeggen, 10 jaar geleden nog prima. Ik was dan blij dat iedereen een leuke avond had gehad, maar als ik de andere dag de troep moest opruimen vroeg ik mezelf altijd weer af wie er nu het meeste plezier had gehad. Meestal was ik het niet …
Zeker in deze periode is zo’n verjaardag überhaupt al niet meer haalbaar. Mijn energie is spaarzaam, mijn tolerantie voor prikkels laag en de zin in een groot feest afwezig. Dat wil niet zeggen dat ik mijn verjaardag niet wilde vieren, want dat wilde ik juist wel! De vanzelfsprekendheid dat ik er weer een jaar aan vast mag plakken is er namelijk niet meer. Na een kankerperiode én een jaar waarin ik zo ongeveer in het ziekenhuis woonde en soms op het randje balanceerde, ben ik blij voor elk jaar wat ik weer mag vieren. Dus vieren die handel, elke reden tot een feestje is er wat mij betreft één.
Maar het geven van een feestje als je chronisch ziek en fysiek beperkt bent, vraagt om enig regel- en organisatievermogen. De jaren waarin ik op de avond voor mijn verjaardag nog even snel 3 taarten bakte en tussendoor om boodschappen ging, zijn al lang voorbij. Dat is nu absoluut onmogelijk. Dus begint de voorbereiding ruim van te voren.
Uitnodigingen
Wie wil ik uitnodigen én wanneer? Mede door de corona maatregelen was ik niet van plan iedereen tegelijk uit te nodigen, maar misschien nog wel meer omdat ik zoveel prikkels tegelijk niet meer trek. Ik stelde me voor dat ik 15 mensen op bezoek zou hebben die allemaal een gesprek met elkaar zouden voeren. Ik durf te wedden dat ik binnen de kortste keren hoofdpijn zou hebben en compleet uitgeblust zou zijn, dus dat was een no go. Ik zou alleen mensen uitnodigen die ik écht graag weer eens bij elkaar wilde hebben en wilde spreken. En zo maakte ik dus ook de (best moeilijke) keuze om geen partners en kinderen van mijn vriendinnen uit te nodigen. Dat was een keuze die ik 10 jaar geleden nooit gemaakt zou hebben. Hoe meer zielen hoe meer vreugde was altijd mijn gedachte, maar voor nu zou me dat zoveel energie kosten dat ik deze keer voor mezelf heb gekozen. En geloof me, dat was geen makkelijke keuze, ik ben toch altijd bang dat mensen het niet begrijpen. Een totaal irrationele angst, want als iemand hier begrip voor heeft zijn het mijn vriendinnen wel!
Plannen
Ik koos ervoor om mijn verjaardag in 2 delen te vieren; één middag met mijn gezin en één middag met mijn vriendinnen. Hierdoor had ik 2x een rustig feestje waar ik iedereen zou kunnen spreken en wat ik zou kunnen overzien. Ik plande beide keren eind van de middag een borrel zodat ik vooraf kon rusten en ik ’s avonds weer op tijd naar bed kon. Geen hele dagen feest en ook geen feestjes tot in de late uren. Hoe graag ik ook zou willen dansen tot in de late uurtjes, dat lukt me helaas niet meer. Dus dan is het aan mij om te kiezen voor een optie waar ik alsnog van kan genieten, en dat kun je best aan mij over laten. En hoe cliché het misschien ook klinkt, ik was al zo verschrikkelijke blij dat ik mijn vriendinnen allemaal op hetzelfde moment bij elkaar kon hebben. Het interesseerde me totaal niet op welk moment van de dag dat zou zijn.
Vraag/aanvaard hulp
In de week voor mijn verjaardag werd het tijd om de boodschappen te gaan plannen. 'Wat heb ik nodig en wanneer ga ik dat halen?' En misschien nog beter; 'Hoe ga ik dat halen?'
Een vriendin bood aan om mee te gaan naar de supermarkt en te helpen met het doen van de grote boodschappen. Ik hoefde hier niet over na te denken, het zou mij een hoop gesjouw schelen én het was nog gezellig ook. Ik was enorm blij met het aanbod, ik durf het inmiddels met beide handen aan te pakken, maar of ik er zelf om gevraagd zou hebben betwijfel ik nog.
Maar ook het wel of niet zelf maken van taart is in mijn geval een 'lastige' keuze. Als ik namelijk iets leuk vind, is het bakken. Daarom stond er met elke verjaardag altijd zelf gemaakte taart op tafel. Ook dit jaar wilde ik het perse, maar de week voor mijn verjaardag kwam ik er achter dat het niet haalbaar was. Voor 2 dagen verse taart maken én mijn rust kunnen nemen zou niet samen gaan, ik kreeg het bijna benauwd bij de gedachte alleen al. Ik koos er daarom voor om de eerste dag wel zelf taart te maken en bestelde ik voor de tweede dag taart. En ook daar kreeg ik weer hulp, een andere vriendin zou ze voor me ophalen zodat ik de ochtend van dat feestje lekker kon uitrusten.
Geniet
Ik heb geaccepteerd dat feestjes niet meer zijn zoals ze waren. Is dat erg? Natuurlijk niet! Ik heb namelijk een super leuk weekend gehad, heb me jarig gevoeld en ben dankbaar voor de mensen om me heen.
Het vragen van hulp vind ik echt nog moeilijk, omdat ik niemand tot last wil zijn. En raad eens? Dat was ik niet. Mijn vriendinnen boden het zelf aan. En hoe snel ik normaal gesproken zou zeggen; 'nee joh, echt niet nodig', dacht ik nu wel 2 keer na. Ze zouden het namelijk niet aanbieden als ze het niet graag voor me wilde doen. Daarnaast heb ik me tijdens de feestjes zelf ook veel dingen uit handen laten nemen. Vriendinnen namen bijvoorbeeld zelf het initiatief om af te ruimen, drinken in te schenken, af te wassen, op te ruimen, etc. Ik heb het laten gebeuren en de andere dag tevreden gelachen toen ik servies of bestek op een andere plaats dan gebruikelijk tegen kwam.
Behalve de praktische hulp heb ik het mezelf ook op ander vlak comfortabel gemaakt en geluisterd naar wat mijn lichaam nodig had. Zo koos ik er namelijk de tweede dag voor om mijn rolstoel in de tuin te zetten, iets wat ik afgelopen half jaar nog nooit eerder had gedaan. Maar waarom zou ik op een moeilijke stoel gaan zitten als ik een aangepaste stoel in de schuur heb staan? Hierdoor kon ik het zitten beter en langer volhouden, had ik minder pijn en meer energie om te genieten.
Het was een verjaardag waarop ik best wat oude patronen los heb kunnen laten en waarop ik weer een manier heb gevonden om verjaardagen leuk te vinden. Op deze manier heb ik zelf ook de kans gekregen om lekker mee te kletsen en te genieten. En dat laatste is compleet gelukt! Ik genoot van het samen zijn en de vriendschappen, en het maakt me intens dankbaar voor deze lieve mensen om me heen.
Ik hoop op deze manier nog heel veel verjaardagen te mogen vieren!
Reactie plaatsen
Reacties