Vakantie

Mag ik het zeggen, dat ik het gewoon even lastig vind… al die vakantiefoto’s die overal , soms ongevraagd, maar verschijnen? Social media staat er vol mee, foto’s van vakantievierende gezinnen en feestvierende jongeren. Appjes met vakantiefoto’s van vrienden en familie ploppen met regelmaat op mijn telefoon. En gesprekken in de supermarkt die standaard beginnen met de vraag; 'Heb jij al vakantie (gehad)?'.  Bij het zien en horen van al deze verhalen krijg ik heimee naar de tijd dat het voor mij ook vanzelfsprekend was.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun het iedereen. Ik reageer met een ‘like’ of een ‘hartje’, omdat ik oprecht blij voor hen ben en ik het fijn vind om ze te zien genieten van hun welverdiende vakantie. Ik reageer op appjes hoe leuk het eruit ziet, ik wens ze nog meer plezier dan ze al hebben. En ik meen het vanuit de grond van mijn hart, zonder twijfel. Ik gun het ze écht! Mijn reacties zijn zonder twijfel gemeend, maar knaagt er iets in mij en vind ik het lastig. Er zwelt een soort verlangen in me op en tegelijk voel ik verdriet over iets wat voor mij zo ongrijpbaar lijkt, maar wat ik wel heel graag zou willen.

Nog geen 10 jaar geleden reisde ik zonder gemak de hele wereld over. Het enige criteria was ‘zo ver mogelijk’. Samen met een vriendin wilde ik de wereld verkennen. Van Amerika tot Indonesië, en vele bestemmingen daar tussen in. Later stapte ik zelfs alleen in het vliegtuig naar mijn geliefde New York, dat was een hulde aan mijn onafhankelijkheid. Ik had één van de meest mooie ervaringen van mijn leven!

En nu, nu lijkt alles zo ver weg en in mijn eentje haast onmogelijk. En ja, dat doet pijn en het maakt me verdrietig. Het is een besef dat mijn leven in nog geen 10 jaar zo’n andere wending heeft genomen. De herinneringen aan de reizen lijken bijna niet meer over mij te gaan. De onafhankelijke jonge dame van nog geen 5 jaar geleden moet nu elke stap goed voorbereiden en afwegen.

Ik vind het moeilijk om afscheid te moeten nemen van wat was. Reizen was, en blijft, mijn passie. Het was een hobby waar ik vaak zonder al te veel nadenken mijn geld aan uit gaf. Het maken van de herinneringen tijdens onze reizen was immers onbetaalbaar en iets wat ik een leven lang met me mee mag dragen.

Ik ben dankbaar voor de reizen die ik wél heb mogen maken. Dankbaar dat ik die kans heb gekregen. Dankbaar voor al het moois wat ik heb gezien en ervaren. Toch is het niet genoeg, ik blijf hunkeren naar meer. Naar de momenten waarop je even alles los kunt laten en mag genieten van nieuwe prikkels en nieuwe indrukken, waarop je kunt leven volgens de natuur en waarin vooral niets hoeft en alles mag. Ik mis het op blote voeten lopen door het zachte strandzand, het voelen van de golven van de zee en ordenen van mijn gedachten door te staren naar de eindeloze horzin.

Ook dit is, wederom, afscheid nemen van een stukje van mijn oude ik.

Ik ben simpelweg gewoon jaloers. Ik zal het gewoon maar zeggen. Op een gezonde manier, dat wel. Ik gun het de ander ontzettend hard, maar ik gun het mezelf ook. En nee ik hoef niet meer naar de andere kant van de wereld om te hiken in de mooiste natuur, dat is voor nu onhaalbaar. Daar kan ik me voor nu ook goed bij neerleggen. Het verlangen wat wel blijft, is om af en toe even echt helemaal weg te gaan uit het dagelijkse leven.

Ik mag dan wel geen betaalde baan hebben, maar ik ben wel degelijk druk bezet. Het is niet te bevatten hoeveel energie ziek zijn kost. Hoe veel energie alle medische afspraken, dag in en dag uit, van je vragen. Ik denk dat niemand werkelijk door heeft hoeveel afspraken en verplichtingen ik daadwerkelijk heb. Alle opnames daar gelaten.  Het lijkt en voelt soms wél als een betaalde baan en ik ben daarbij een soort van mijn eigen secretaresse, telefoniste, uitvoerder en manager in één.

Vakantiedagen bouw ik niet op, en zijn al helemaal niet zomaar in te leveren. Mijn lijf gaat namelijk 24/7 met me mee. Ook als ik geen afspraken heb, ben ik nog dagelijks bezig met het managen van mijn lijf. Het is er nooit niet zullen we maar zeggen. En ja, ik vind wel dat je soms even vakantie zou moeten kunnen nemen. Even opladen en je lijf wat liefde gunnen, het liefst aan de rand van een zwembad onder het genot van een warm zonnetje als ik zou mogen kiezen. En ik denk dat het echt wel kan. Ik moet mijn goede dagen pakken wanneer ze er zijn en zorgen dat de voorwaarden om weg te gaan goed zijn geregeld.

En ik wil hier geen dramatische post van maken. Het is zoals het is, en nu is dat een wereld van verschil met mijn oude ik. Ik ben daarin absoluut niet zielig, maar ook dit is chronisch ziek zijn. Het wederom bijstellen van dromen /doelen en dealen met situaties zoals ze zijn. En dat doet pijn en zorgt voor verlangens.  En dat mag ook gezegd worden.

Ik heb er alle vertrouwen in dat een vakanties weer gaat lukken. Ik laat me echt niet door zo’n gek lijf tegenhouden. Alleen duurt mijn lockdown helaas wat langer en vraagt het net wat meer geregel dan alleen een coronapaspoort.