Afgelopen weken had ik, zonder dat ik het heel bewust had gepland, een aantal weken waarin ik geen medische afspraken had staan. Dat mijn agenda zo leeg was, zag ik natuurlijk aankomen en daar wilde ik iets mee. Ik besloot dat ik het graag zo wilde houden, want ik kan me simpelweg niet meer herinneren wanneer het de laatste keer was. Ik doopte het tot ‘vakantie’. Eigenlijk best gek, maar niet minder waar, want ik nam even een break van mijn medische verplichtingen.
De afgelopen 2 jaar zijn een behoorlijke rollercoaster geweest. Ik denk dat ik me al zoveel vaker had voorgenomen dat ik een aantal weken geen medische afspraken zou maken, maar het mislukte altijd. Met als hoogtepunt de 8 maanden dat ik überhaupt niet eens thuis was. Ook de maanden na die opname nam ik mezelf steeds weer voor om even uit het ziekenhuis weg te blijven, vaak lukte dat niet langer dan een week. Ik reisde afgelopen jaren letterlijk door het hele land om ziekenhuizen te bezoeken, onderzoeken te ondergaan en gesprekken met artsen te voeren die wél veel informatie hadden over mijn aandoeningen. Daar tussen door lag ik dan ook nog meerdere keren opgenomen. Echt tijd om bij te tanken had ik dus nooit, steeds als ik daar weer een beetje aan begon kwam er weer iets nieuws.
Je snapt nu waarschijnlijk waarom ik er alles aan deed om mijn agenda leeg te houden. Nu nam ik de regie in handen en mijn lijf had één taak, zich daar aan overgeven. En behalve dat ik echt even zin had in helemaal geen medisch gedoe, was het ook gewoon pure noodzaak. Door alles wat er is gebeurd was ik mezelf een beetje kwijtgeraakt, ik stond puur op de overleef-stand. Ik werd wakker, deed mijn dingen die ik moest doen en stortte ’s avonds in mijn bed in slaap, en dat elke dag opnieuw. Tijd voor hobby’s, series bingewatchen in mijn huispak of al van dat soort activiteiten had ik nauwelijks, maar wat nog het meest ontbrak was de innerlijke rust die ik er voor nodig had.
Ik had dus ook wel een beetje een doel met deze weken, mijn rust terug vinden. En dat was makkelijker gezegd dan gedaan moet ik bekennen. Ik bleef ontzettend onrustig, ik wilde op vakantie (want dat had ik al te vaak moeten annuleren) maar kon geen keuze maken, ik wilde series kijken maar had geen concentratie, etc. Het maakte me stiekem heel verdrietig, ik kon eigenlijk alleen maar zien wat er niet goed lukte en had er nauwelijks grip op. Ik snapte het niet zo goed. Nu had ik eenmaal de tijd en de ruimte, maar nu lukte het me nog steeds niet. Ook dat ging weer in mijn hoofd zitten en wat dan volgt is een cirkel waar je zelf niet uit komt. Ik wist dus precies wat er mis ging, maar niet hoe ik dit op kon lossen.
Pas na een gesprek met de wervelkolom poli van het ziekenhuis in Limburg viel mijn zogenaamde kwartje (oh my, waar is de tijd van kwartjes...). Ik had wat vragen over de operatie die me te wachten stond en ik hoorde dat ik erop mag rekenen dat het eerder begin 2022 zal zijn dat ik geopereerd zal worden dan eind 2021. Mijn eerste reactie was natuurlijk een lichtelijke teleurstelling, want ik wil zo graag vooruit, maar al snel daarna kwam er échte rust. Ineens verdween het gehaaste gevoel, ik betrapte mezelf erop dat ik dacht; ‘ik heb nog alle tijd….’. Alle tijd voor wat? Nou gewoon, voor alles. Voor al die leuke dingen, ontspannende dingen, dingen die ik al bedacht heb, dingen die ik nog moet bedenken, alles dus! Ik hoef niet alweer heel snel over te schakelen naar een nieuw ziekenhuis- en herstelhoofdstuk, ik mag gewoon de komende maanden doen waar ik behoefte aan heb en laten waar ik geen behoefte aan heb.
Ineens wist ik waar dat gehaaste en onrustige gevoel vandaan kwam. Na zoveel tijd in ziekenhuizen, zoveel afspraken en zoveel andere mensen die mijn agenda hebben beheerst voelde ik de drang om in te halen wat ik allemaal gemist had. Maar dat moest dan weer voordat ik opnieuw die molen in zou gaan …. Dus dat wat ik wilde doen moest allemaal in korte tijd, ik wilde voor 200% misschien wel 300% leven. En ik kan je zeggen dat dat best vermoeiend is!
Nu ik weet dat ik de komende maanden niet op een operatie hoef te wachten, ben ik rustiger. Ineens kan ik al beter in mijn huispak op de bankhangen ( nog steeds geen hele dagen hoor) en heb ik ineens minder drang om NU op vakantie te moeten (ik wil nog steeds, maar het moet niet meer).
Ik ben nog niet waar ik zou willen zijn, maar dat kost tijd. Ik ben mijn balans tussen wat ik fysiek aan kan en wanneer ik rust moet pakken ook compleet kwijt geraakt. Dus nu de rust terug is gekomen, vind ik het een mooi moment om ook daar weer mee aan de slag te gaan. Allemaal in kleine stapjes, maar ik leerde dat kleine stapjes me ook bij mijn doel kunnen brengen.
Volgende week heb ik wel weer wat afspraken, maar ik heb nog steeds de regie. Ik heb afspraken afgezegd of verplaatst die voor mij geen prioriteit hebben en doe allen die afspraken die ik nodig vind. Dat betekend dat ik na volgende week opnieuw 2 rustige weken tegemoet ga. En als het aan mij ligt zullen die weken mijn agenda meer gaan overheersen dan de drukke weken. Ik ga er heel hard mijn best voor doen!
Reactie plaatsen
Reacties