Groene vingers

Wie had dat ooit gedacht? Dat uitgerekend ik groene vingers zou krijgen …. Ik zelf in elk geval niet. En toch blijkt dat ik ze heb én dat het me super blij maakt. Nog nooit zat ik zoveel met mijn vingers in de aarde te wroeten dan afgelopen zomer. Plantjes stekken, moestuin verzorgen en zelfs eigen groenten en fruit oogsten.

Jaren geleden kon ik nog geen vetplant of cactus in leven houden. Als iemand zei; ‘deze plant kan écht niet kapot’ dan moest ik al lachen en lukte het me standaard om die plant alsnog om zeep te krijgen. Ik gaf ze simpelweg geen aandacht en bovenal geen water. En ik kan je zeggen, elke plant heeft uiteindelijk echt wel water nodig. Planten hadden voor mij totaal geen prioriteit, ik had het al druk zat met mijn werk en sociale leven, die planten waren voor de sier. Ik was dus ook fanatiek aanhanger van de nep planten. Hoe lelijk ze ook waren …

Afgelopen jaar is dat veranderd. Het begon met een kweekbak die ik van mijn schoonzus en nichtje kreeg. Ik zaaide en kweekte wat af. Ik had geen idee wat ik moest doen, maar google kon mij alles leren. Voor ik het wist had ik mijn vensterbank vol staan met allemaal kleine tomaten-, komkommer-, paprika en (wat ik dacht) lavendelplanten. Ik kocht zelfs nog een grotere kweekbak voor buiten zodat ze lekker door konden groeien tot ze in mijn nieuw aangelegde moestuin konden worden gepland. Ik beleefde er veel plezier aan, zat hele dagen met mijn neus op de kweekbak om te kijken of er al wat begon te groeien. Zodra er een eerste groene blaadje boven de aarde uitstak was ik zo blij als een kind. Hoe fascinerend kan het zijn om iets te zien groeien? Iets wat ik notabene zelf had gezaaid!

Uiteindelijk werd mijn moestuin een redelijk moesoerwoud, ik had de planten iets kleiner ingeschat dan ze in werkelijk nu zijn geworden. (Ook zo’n beginnersfoutje) Maar ook nu liep ik weer elke dag even langs de planten om te zien of ze al in bloei stonden en of er misschien al een eerste vrucht te zien was. Inmiddels kleuren de tomaten rood en groeit de paprika tot mega formaat. De komkommer is helaas mislukt en de lavendel … wil je lachen? Dat werd watermeloen … Ik vrees dat ik zaadjes door elkaar heb gehaald en zo zat ik ineens met 8! watermeloen planten. Weet je hoe groot die worden? Nee? Zoek maar op op google, maar ze nemen zo ongeveer je hele tuin in beslag zullen we maar zeggen. Het zal je dus niet verbazen dat ook deze het niet hebben gered.

In de tussentijd waren ook mijn voor- en achtertuin aangelegd en moesten ook daar planten in worden gezet. Dus er volgde vele ritjes naar verschillende tuincentra. Ik vind dat dus werkelijk een plek om rustig te worden, lekker plantjes kijken en ideeën op doen. Wel als het niet te druk is, want anders word ik gillend gek van al die prikkels. Ik zag zoveel planten en ideeën dat ik er helemaal zin in kreeg om ook mijn huis aan te kleden met nieuwe planten. Ik kocht dus een aantal binnen planten die allemaal een mooi eigen plekje kregen. En ja, ze zijn na een aantal maanden ook nog allemaal in leven. Ze krijgen meer aandacht dan ik ooit had gedacht. Ze krijgen water, soms een knipbeurt om alle dode blaadjes te verwijderen, ik praat tegen ze en ik ben zelfs aan het stekken gegaan. Dat had ik dus nooit van mezelf verwacht, want ik had geen idee hoe ik dat moest doen. Maar dat is simpel; hulplijnen inschakelen. Dus ik vroeg mijn moeder, die standaard op elke vraag zegt ‘gewoon afknippen, in het water zetten en dan komen er vanzelf wortels aan’, én ik bekeek YouTube met hele tutorials hoe je een plant moet stekken. Kind kan de was doen …

En jawel, ik heb zojuist mijn eerste eigen gestekte plantje in een potje gezet. En trots dat ik op mijn baby ben! Ik benoem mezelf nu dus officieel tot planten mama. Het lijkt wel een soort verslaving, ik krijg meteen zin om meer planten te gaan stekken. Het heeft iets rustgevends om lekker met je handen in de aarde te zitten en die plantjes te verzorgen. En de kick die het geeft als er dan ook nog iets moois uit komt is heerlijk. Het geeft weer positieve energie.