Social media

Social media, ik vind het een fijn medium om mijn verhaal te delen en om contact te hebben met lotgenoten. Ik kan hierdoor mijn verhaal met jullie delen, soms kan ik mensen helpen met een volgende stap. Ook leerde ik hierdoor mensen kennen, mensen die inmiddels echt vriendinnen zijn geworden. Ook mensen, veelal lotgenoten, die ik ‘slechts’ alleen via de app spreek. Toch is het mooi dat het elkaar zo kan verbinden, ik ben daar dankbaar voor.

Ineens zat ik er midden in

Maar helaas kwam ook het moment dat ik het vervloekte en dat ik de verkeerde mensen leerde kennen. Ik had natuurlijk de verhalen weleens gehoord dat je in aanraking kunt komen met mensen die verkeerde intenties hebben, die zich anders voor doen dan ze werkelijk zijn of dat je lastig kan worden gevallen via social media.

En natuurlijk krijg ik ook weleens berichtjes van mensen die denken dat ze me echt kennen en kritiek op me hebben. In mijn beleving hoort dat wel een beetje bij zo openlijk je verhaal delen. Niet iedereen zal jouw verhaal snappen, geloven of kunnen waarderen. En dat is ok, dat zou in de normale wereld niet anders zijn. Ik vind dat echter wel wat anders dan iemand echt lastig vallen en misbruiken.

Was ik naïef?

Een tijdje gelezen bevond ik me toch ineens midden in dat laatste … nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen. Was ik naïef? Dacht ik de mensenkennis te hebben? Of was die ander zo slim en slinks? Ik denk dat het combinatie werd van naïviteit en het laatste . Ik dacht echt dat ik het wel door zou hebben, maar het blijkt dat als iemand je zo goed heeft geobserveerd en langzaam je vertrouwen heeft weten te winnen dat je blind wordt voor de dingen die recht onder je neus gebeuren. Elke twijfel die zou kunnen ontstaan wordt voor je neus weggepoetst en gecamoufleerd. Het is best beangstigend hoe iemand zich voor kan doen als een persoon die hij helemaal niet blijkt te zijn. Of dat iemand zich voor kan doen als een totaal ander persoon, maar dat die persoon daarmee wel weet binnen te dringen in jouw sociale netwerk, jouw inner cirkel, en bovenal in jouw vertrouwen.

Ik voelde me eerlijke gezegd een beetje dom toen bleek dat ik iemand vertrouwde die langzaam bezig was mij op te zetten tegen weer een ander persoon. Hoe kon ik iemand vertrouwen, en zo dichtbij laten komen, terwijl de intenties van die ander zo slecht waren? Ik ben er compleet ingetrapt. Het ergste vind ik het besef dat die ander dus bezig was met een vooropgezet plan, een plan om mij ergens in te laten geloven. Om er willens en wetens voor te zorgen dat ik een persoon zou wantrouwen en veroordelen terwijl diegene uiteindelijk zelf ook doelwit bleek te zijn. Ik ben geschrokken dat ik, zonder dat ik het door had, onderdeel was geworden van een plan om iemand te wraken.

Mijn onderbuik gevoel bleek te kloppen

Gelukkig bleek mijn mensenkennis uiteindelijk wél te kloppen. Het duurde even, maar langzaam aan kreeg mijn onderbuikgevoel de overhand. Ik heb altijd één afspraak met mezelf, ik twijfel nooit aan dat onderbuikgevoel. Zo ook nu, ondanks dat het me echt wel moeite koste. Het grootste probleem was dat ik het nog niet wilde zien. Daaruit bleek maar weer mijn loyaliteit naar anderen; ‘ik kon zo toch niet over die ander denken?’.  Maar uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes één voor één als vanzelf op zijn plek, van het ophemelen van mij als persoon tot het in diskrediet brengen van degene die doelwit was. Ik hoefde nergens meer aan te twijfelen en zag ineens wat ik eerder niet kon zien.

Waar ik nu wél moeite voor moet doen, is lief zijn voor mezelf. Zoals ik al zei, ik voelde me echt heel dom en twijfel daardoor nu vaker aan mezelf. Ik heb me geschaamd, en praatte er daarom maar niet over. Uiteindelijk deelde ik het toch met mijn sociale kring en werd ik goed opgevangen. Ze lieten me inzien dat het niet aan mij lag, maar meer zei over de ander.

Aan dat laatste probeer ik me maar vast te houden terwijl ik hard werk om mijn vertrouwen richting andere mensen weer op te bouwen.