Weekend weg

Alweer 2 weken geleden zat ik heerlijk op de Sallandse heuvelrug. Samen met mijn ouders combineerde we een familiebezoek met een weekendje weg. Aan de ene kant meer noodzaak dan luxe, maar hé je kunt het maar in de pocket hebben toch? Want de omgeving was prachtig en alleen al bij aankomst op het park kwam ik tot rust.

‘Ow wat lekker, geniet er maar van’ hoorde ik heel veel als ik vertelde dat we een weekend weg gingen. ‘Dat heb je zeker verdiend’ was het volgende. En het was allemaal waar, ik vond ook wel dat ik het verdiend had en genieten zouden we ook zeker wel doen. Alleen was dit weekend echt een noodzaak om eindelijk weer eens op verjaardag te kunnen van mijn neef (neefje kan ik met 17 jaar niet meer zeggen toch?). Wat veel mensen niet zien en door hebben, is dat zo’n weekend en al dat vele reizen in een kort tijdsbestek ook een aanslag op mijn lijf is.

Het is voor mij dus al even niet meer haalbaar om op 1 dag op en neer te reizen naar familie in het oosten van het land of vrienden die verder weg wonen. In dit geval zouden we in die dag 5 uur moeten reizen en dan wil je ook nog gezellig aanwezig kunnen zijn. Redelijk onhaalbaar, ik zou bij aankomst zo kapot zijn dat ik moet rusten tot we weer terug gaan. Daarom doe ik dit al even niet meer. En dat is zo’n keuze die ik maak voor mijn gezondheid, maar die me mentaal wel behoorlijk in de weg kan zitten. Ik wil namelijk als tante aanwezig zijn bij de verjaardag van mijn zus, neef en nicht, ik wil überhaupt gewoon in staat zijn om zo’n afstand op een dag te kunnen bereizen, en ik wil nog zo veel meer dan dat. Dat ik dan besluit om niet te gaan is echt met m’n verstand, maar ik baal daarna onwijs dat ik er (weer) niet bij kan zijn.

Dit jaar had ik er zo de pest in (iets met Corona en ziekenhuis) dat ik in een opwelling besloot te zoeken naar een weekend weg in de buurt. Ook voor mijn ouders zou het veel rustiger zijn als zij niet een hele dag hoeven treinen. Dus gingen we samen, besloot ik. En voor ik wist had ik ook echt iets gevonden. Eigenlijk een heel spontaan idee, maar nog niet zo slecht eigenlijk.

Omdat ik nog maar net uit het ziekenhuis was en dus qua vermoeidheid dik onder de maat zat, wist ik dat ik eigenlijk geen gekke dingen moest verzinnen het weekend. Het doel en de focus lag op het aanwezig zijn op de verjaardag. Alles moet worden afgewogen om mijn energie juist te kunnen verdelen. Ik had bedacht dat ik zaterdag kon bijkomen van het reizen op vrijdag, ik zag mezelf al lang uit op de bank series kijken, en dan zou ik zondag weer energie hebben om naar de verjaardag van mijn neef te gaan. Ik had het helemaal helder en voor mezelf ingepland. Ik had zelfs mijn ouders al gezegd dat zij maar lekker moesten gaan wandelen, maar dat ik ‘thuis’ zou blijven.

En raad eens? Denk je dat er van mijn planning wat terecht kwam? Nee, ik kwam namelijk weer in de verleiding om toch mee de natuur in te gaan. Onder het mom ‘nu ik hier ben wil ik er ook van genieten’. En ik genoot van de prachtige omgeving, zonder twijfel. Ik had het ook eigenlijk niet willen missen, maar of het slim was? Nee, eigenlijk niet.

Dit constant afwegen, niks willen missen, alles uit de dag willen halen en dus continu over grenzen gaan is een terugkerend patroon. Het is het gevecht wat ik dagelijks voer met mijn hart en mijn verstand. Had ik er spijt van? Nee, op dat moment niet en later ook niet. Ik had er van genoten en nam alles op de koop toe. We hebben nieuwe, fijne herinneringen kunnen maken. Ik functioneerde dat weekend puur op adrenaline dus voelde pas bij thuiskomst de prijs die ik ervoor betaalde.

Het was super fijn om op de verjaardag te kunnen zijn! Ik heb er goed aan gedaan om op deze manier toch te kunnen gaan. Ik had het nodig om weer even in het normale leven te zijn. Ik genoot, van het samen zijn en het zien van alle lieve mensen die ik al even niet meer had gezien. Maar zelfs op deze manier heeft het me meer energie gekost dan ik daadwerkelijk had. In de auto onderweg naar huis verdween de adrenaline en begon ik me steeds slechter te voelen. De hele week thuis voelde ik me ‘ziek’ en had ik pijn, ik was simpelweg oververmoeid. Het is gek hoe zoiets werkt, maar ik ben er van overtuigd dat het mijn brein is wat me op dat moment overeind houdt. De euforie maakt dat je maar door kunt gaan, terwijl je grenzen al lang zijn bereikt. Dat je bij thuiskomst de hele week in bed ligt neem je op de koop toe. Maar alsnog was dat het allemaal waard!

Een weekend als dit is ook confronterend. Het laat me weer even zien waar ik sta. Ik met mijn grootste dromen over reizen moet beseffen dat een weekend weg in Nederland al behoorlijk veel energie kost. Het is het inpakken, uitpakken, reizen, moeilijk zitten in auto en dat soort dingen wat veel energie kost. Eigenlijk zou ik langer moeten blijven om er écht van te kunnen ontspannen. Misschien is dat een mooie tip die ik mezelf mee kan geven voor de volgende keer ;-)

Maar het was goed zo, blij dat we dit weekend weer toe kunnen voegen aan de mooie herinneringen. Ik had het voor geen goud willen missen. Het was een juiste keuze, voor dat moment.