Het is het einde van de maand, en wat voor maand?! Zoals in vorig blog al beschreven was het een maand met een opname, operaties, complicaties en uiteindelijk van herstellen. Ik ben inmiddels weer twee weken thuis en begin het herstel langzaam te merken. Het gaat beter met me, maar beter betekend helaas nog niet goed. Ik heb een lange weg te gaan en voel aan alles dat ik dat op een rustig tempo moet doen. Zodra ik te snel ga, geeft mijn lijf dat duidelijk aan. Zolang ik de rust erin houd, voelt het alsof ik de hele wereld aan kan. Het is dus balanceren op een dun lijntje, en niet te veel gas geven.
In mijn vorige blog keek ik erg op tegen de naderende kerstdagen. Dit kwam omdat ik me nog erg moe voelde en eigenlijk alles te veel was. Het liefst kroop ik weg onder mijn deken en zette ik kerstfilms op, maar natuurlijk wilde ik echt wel samen zijn met mijn familie. En ik kan zeggen dat het uiteindelijk beter is gegaan dan ik vooraf verwacht had. Ik ben blij dat ik had bedacht hoe ik het beste mijn rust kon pakken en dat heeft me zeker geholpen de dagen door te komen. Het waren fijne dagen waarin ik mijn rust dus goed in kon plannen. Ik heb daardoor onwijs genoten van het samen zijn, we hebben gelachen (ik deed tussendoor een dutje) en fijne nieuwe herinneringen gemaakt! En zelfs de dagen erna was ik moe, maar niet uitgeput. Ik moest natuurlijk bijkomen, maar het viel me 100% mee. En dat was het eerste moment waarop ik duidelijk voelde dat ik aan het herstellen ben.
Terugblik
De afgelopen week ging ik wederom terug in de rust stand, want ondanks dat ik het allemaal mee vond vallen wil ik niet meteen mezelf weer voorbij rennen. Langzaam komt het einde van het jaar dichterbij. Een jaar waarvan ik nou niet precies weet wat ik er van moet vinden. Het was een gek jaar waarin veel ziekenhuis aanwezig was, maar waarin ik ook heel veel mooie herinneringen wist te maken.
Medisch gezien was het een jaar waarin ik veel kanten op ging. Waar het een jaar eerder vooral problemen met de TPV en Port a Cath waren, was het dit jaar vooral een groot probleem op urologisch gebied. De ene infectie leek soms letterlijk over te gaan in de andere. Ik heb dit jaar volgens mij meer antibiotica gehad dan ooit te voren. Mijn lijf liet de grillen van de Ehlers Danlos weer duidelijk zien. Iets wat me soms best onzeker maakt, want hoe gaat dit toch allemaal verder?
Tussendoor startte ik de zoektocht naar het probleem wat SI-dysfunctie heet, oftewel bekkeninstabiliteit veroorzaakt door mijn si-gewrichten. Verschillende artsen hadden geen idee wat ze er mee aan moesten en wilde me daarom laten geloven dat er niets aan de hand kon zijn, tot ik afreisde naar Zuid-Limburg. Weer vertrouwde ik mijn gevoel en hield ik daar aan vast, want ik wist zeker dat er wel wat aan de hand was. Ik kan nog steeds moeilijk beschrijven wat het met je doet als je een arts treft die al jouw symptomen kan verklaren, ze serieus neemt en mee denkt over een oplossing. Ik heb het er dus dik voor over om uren te rijden, want in dat ziekenhuis ligt de sleutel naar een mogelijk betere toekomst. Maar dat is een klus voor 2022.
Herinneringen
Ondanks dat ik ook dit jaar veel tijd in het ziekenhuis doorbracht, wist ik ook veel fijne momenten te creëren. Herinneringen maken en genieten van de dingen de die wel kunnen. Dat vind ik belangrijk, ik wil dat juist die dingen blijven hangen en niet de vervelende dingen. Dus zo kwam het dat ik dit jaar best wel een aantal keer een nachtje weg ging of zelfs een korte vakantie boekte, ik liet mijn lijfspreuk tatoeëren, vierde de gouden bruiloft van mijn ouders, werd eindelijk gevaccineerd, zag een vriendin die aan de andere kant van de wereld woont en genoot simpel van dagjes weg. Eindelijk kon ik er weer op uit, omdat ik sinds dit jaar mijn eigen rolstoel heb. En daarmee was het ook weer een jaar van accepteren, opnieuw. Mijn rolstoel moest mijn vriend gaan worden i.p.v. voelen als een stap achteruit doen, maar dat had tijd nodig. Hem gebruiken op andere plaatsen dan een ziekenhuis was moeilijk, maar wel een stap richting vrijheid. Toen ik dat kon voelen kon ik hem omarmen. Het was even zoeken, passen en meten, maar sinds 3 maanden heb ik nu echt de perfect op maat gemaakte stoel voor mij en is hij mijn rollende vriend buitenshuis. En ik kan eindelijk zeggen dat ik er ook echt blij mee ben!
2022
Ik weet niet goed wat het is, maar het lijkt wel dat de jaren steeds sneller voorbij naar mate je ouder wordt. Voor mijn gevoel zitten we nog midden in het jaar, ben ik net jarig geweest en hebben we nog heel wat maanden te gaan. Niks is minder waar, want 2022 klopt letterlijk weer op de deur terwijl ik nog niet echt klaar ben dit jaar af te sluiten. Is het de terugval waar ik nu in zit? Waren het de plannen die ik aan het maken was om mezelf te ontwikkelen? Is het de onzekerheid die komende jaar gaat brengen? Ik weet het niet, uiteindelijk is de jaarwisseling puur een kalender ding en ga je daarna gewoon verder waar je gebleven bent.
2022 ... wat zou het allemaal gaan brengen? Wil je dat vooraf weten? Of laat je het gebeuren? De afgelopen dagen heb ik heel bewust nagedacht welke doelen ik mezelf graag zou willen stellen. En dat varieert van fysieke uitdagingen tot uitjes of hoeveel boeken ik graag wil lezen. Het helpt me richting te geven en perspectief te blijven zien, want niks is zo lastig als de dagen door komen zonder enig doel te hebben. Ik weet ook dat het nieuwe jaar wat uitdagingen voor me klaar heeft liggen. Op medisch vlak zijn het een aantal pittige operaties die er zullen gaan komen, maar met een doel; vooruitgang! En daar kijk ik dus gek genoeg naar uit. Juist omdat ik weet wat er nog gaat komen bedenk ik dus nu alvast wat ik daar tegenover wil zetten.
Voor nu ga ik genieten van de laatste dag van de top 2000, ga ik mijn tas weer pakken voor een logeerfeestje en kijk ik met trots terug op afgelopen jaar. Ik heb het allemaal maar weer mooi geflikt en ben een dankbaar mens met alle steun om me heen. Vol goede moed proost ik straks op een nieuw jaar!
Ik wens iedereen een mooie jaarwisseling en alle goeds voor komend jaar!
Reactie plaatsen
Reacties