Chronisch ziek zijn is voor mij een domino effect geweest. Ik ben vanaf het eerste moment continu van het één in het ander gevallen.
Continu moet ik mijn grenzen verleggen. Elke keer als het voelt alsof ik niet meer verder kan, wordt er toch weer meer van mij gevraagd. Als men vraagt hoe ik dat vol houdt, leg ik uit dat ik steeds probeer mee te bewegen op de nieuwe golf die ontstaat. Dat is mijn manier om niet kopje onder te gaan. En ergens wordt dat in de medische wereld ook een beetje van je verwacht, is mijn ervaring.
Toch lukt het me echt niet altijd om mee te bewegen, nee er zijn ook tijden dat ik me er tegen verzet. Alles in mij schreeuwt op zo'n moment dat ik het beu ben, dat ik boos ben op 'alles' en op 'de situatie'. Het zijn de dagen dat ik het ziek zijn beu ben.
Op dat moment komt de peuter in mij naar boven. Ik voel me 3 jaar oud en vind alles stom! Ik heb nergens meer zin in en wil niet meer mee bewegen!
Het zijn de momenten waarop ik het simpelweg niet meer op kan brengen om elke dag oa weer het hele ritueel aan medische handelingen te volbrengen, en waarop ik als een eigenwijze peuter de handdoek in de ring gooi. 'Ik doe niet meer mee'. De peuter kruipt in de hoek met haar armpjes over elkaar.
Gelukkig durf ik dit te delen met mijn behandelaren. Het is eigenlijk dood eng om aan te geven dat je niet doet wat ze van je vragen, of verwachten. Ik ben ergens ook altijd bang dat ze me in een hokje duwen en bestempelen als therapieontrouw. Maar gelukkig doen ze dat niet! Ze steunen me en geven me de ruimte om die peuter te zijn (en stiekem lachen ze er een keer hard om).
Ik krijg te horen dat dit erbij hoort, dat het een stukje rouw is, en eenonderdeel van het acceptatie proces. Wel maken we afspraken om te voorkomen dat mijn gezondheid er niet onder zal lijden.
Gelukkig ben ik ook als peuter een vrolijke verschijning zoals je ziet. Ik stamp lekker met mijn rode laarsjes boos om me heen en zet me af tegen alles en iedereen. Zodra deze peuter weer is uitgeraasd pak ik mijn vaste patroon weer op en ervaar de ruimte in mijn hoofd omdat de spanning er weer even af is.
En de peuter? Die berg ik weer even op in het hokje in mijn hoofd.
Reactie plaatsen
Reacties